Alles wat we zien, zien we door een gekleurde bril. De bekende roze bril kennen we allemaal wel, we zien alles dan net iets te rooskleurig bijvoorbeeld omdat we verliefd zijn.
Waar we ons minder van bewust zijn, is dat we eigenlijk de hele dag door gekleurde brillen opzetten. Alles wat we zien en ervaren, is gekleurd door onze eigen ervaringen. Deze ervaringen maken dat we ergens alert op zijn, dat we ergens een oordeel over hebben (positief of negatief) of dat we ergens liever ver van blijven.
Ditzelfde concept kreeg ik laatst bevestigd toen ik met een vriendin naar een film keek. Het was een -zoals ik dat noem- een liflafje, een “blik-op-oneindig-verstand-op-nul-film” Tenminste, dat vond ik. Zij werd er echter enorm door geraakt en de behoefte aan wijn en zakdoekjes vierde hoogtij. Ze kon het zelf ook niet precies plaatsen, maar een bepaalde scene had een waterval aan emoties aangezet.
Dit zegt dus precies niks over de kwaliteit of ‘raakbaarheid’ van deze film. Dit zegt alles over wat mijn vriendin en ik als thema’s bij ons dragen, wat er speelde of speelt in ons leven dat ons bezig houdt of heeft gevormd. Ik ben bijvoorbeeld gescheiden, dus een film waarin een kind voorkomt dat zijn vader of moeder enorm mist, gaat bij mij door merg en been. Mijn vriendin is ongewenst kinderloos, dus een vrouw die haar kind voor adoptie afgeeft, komt bij haar extreem binnen.
Zo dragen we allemaal onze pijnen. Soms overduidelijk, maar vaak ook een stuk subtieler.
Bijna iedereen die zich in mijn praktijk meldt voor hulp, is gedurende een periode keer op keer geraakt door een gebeurtenis die hem of haar van de leg bracht. Keer op keer wekte iets hevige emoties op en wisten ze niet waarom. Er komt dan een punt dat je er klaar mee bent en wil gaan onderzoeken wat er aan de hand is. Vooral als jij echt anders reageert dan je partner. Hoe kan het dat hij dit zo vreselijk vindt, terwijl mij het niets interesseert. En waarom steunt hij mij niet als mijn kind dit gedrag laat zien, hoezo accepteert hij dit?
Vooral bij opvallende verschillen in reactie, is het vaak een teken dat het vooral in onszelf zit en we op een persoonlijke laag geraakt worden die niet per se iets met het gedrag van onze zoon of dochter te maken heeft. Welke boodschap mag gehoord worden? Welke les geleerd? Welke pijn mag worden gevoeld? Of welke overtuiging losgelaten?
Wanneer werd jij emotioneel en kon je dit niet direct plaatsen? Of eigenlijk nog steeds niet? Wil je hier iets over delen?
