Als er iets is dat alle moeders in mijn praktijk met elkaar gemeen hebben, is het dat ze zichzelf herkennen in hun kind. Ze herkennen de strijd, de onzekerheid en de onmacht. Zij waren namelijk zelf vroeger ook zo.
Gevoelige kinderen worstelen vaak met zichzelf en met de wereld om hen heen. Ze worden overspoeld door indrukken, gevoelens en gedachten. Raken vermoeid en geïrriteerd van harde geluiden, drukte en hoge verwachtingen. In de war en gefrustreerd van veranderingen en onduidelijkheid. En dat komt er soms op heel onhandige manieren uit. Ze krijgen een woedeaanval en de emoties vliegen door de kamer.
We weten het allemaal. We herkennen het allemaal.
We kunnen ons ook nog herinneren hoe pijnlijk het was als onze moeder geen geduld met ons had en uit haar slof schoot als we niet wisten wat we aan moesten voordat we naar school gingen. We kunnen ons het gevoel nog herinneren als we op ons kop kregen omdat we weer aan het dromen waren en niet gelijk antwoord gaven op de vraag die papa stelde. We voelen nog precies het verdriet als de juf boos was en we niet begrepen waarom, maar dat we wel wisten dat we iets verkeerds gedaan moesten hebben. We weten nog precies hoe vreselijk het voelde als ons vriendinnetje ons niet uitnodigde voor haar verjaardag. We hebben nog helder in onze herinnering hoe doodmoe we eigenlijk altijd waren en ons soms afvroegen hoe we de dag door moesten komen. En dan vanavond ook nog moesten gaan leren voor dat SO Frans..
Dus ja, we weten het allemaal. Ook maakten we stevige afspraken met onszelf: “Later als ik groot ben ga ik het anders doen! Ik ga altijd lief zijn voor mijn kinderen en ze altijd geloven!”
En dan is het opeens zover en schiet je uit je slof, omdat je vindt dat je kind moeilijk doet. Ze overdrijft en je hoort het jezelf precies zo zeggen. Op een net iets te harde en net iets te boze toon.
Au.
Onmacht
We kennen het allemaal. De onmacht vliegt je naar de keel. Nadat je boos werd, voel je je zo rot. Je hebt gedaan wat je jezelf nog zo had beloofd nooit te doen. En je weet nu precies hoe je meisje zich voelt en dat doet pijn..
Lieve moeder, weet dat het ok is. Weet dat je niet bang hoeft te zijn dat je je kind beschadigt. Het feit dat je bewustzijn op dit stuk hebt, maar al veel verschil. Durf sorry te zeggen, durf uit te spreken dat je het soms ook even niet meer weet. Dat geeft lucht en dan kun je er samen even over zuchten.
Ik weet zeker dat je je stinkende best doet, elke dag weer. Het is gewoon niet makkelijk. Ja, als je zelf on top of the world bent, helemaal zennn, blakend van zelfvertrouwen en vol met energie. Dán lukt het prima om alles vanuit het juiste perspectief en met geduld te zien. Maarja, laten we eerlijk zijn, die momenten zijn schaars. Het leven komt er altijd tussendoor.
Wees mild
Er wordt veel van je gevraagd en dat is ok. Totdat het niet meer ok is, maar dat voel je zelf.
Wees mild, niet alleen voor je kind, maar ook voor jezelf lieve moeder. We doen allemaal ons best en we mogen er echt op vertrouwen dat onze kinderen dit voelen. Dat is dan weer een van de grote voordelen van die voelsprietjes van ze..