Eigenlijk valt er niets te zeggen over vrijheid. Vrijheid is iets dat er is, dat je voelt, iets dat je ervaart. Iets dat wij in Nederland vaak voor lief nemen. Dat is ok. Dit is een direct gevolg van pure vrijheid en hoewel ik het soms stuitend vind hoe sommigen zich niet bewust zijn van dit voorrecht, kan ik het ook zien als rijkdom dat dit hier kan. Ook onwetendheid is soms een voorrecht.
Op Netflix is een indrukwekkende serie te zien over Auschwitz. Mijn man en ik kijken al een paar avonden naar deze documentaire. Hoe veel we ook vroeger hebben geleerd op school over de gruwelijkheden van WOII, hoe vaak we het erover hebben, hoeveel films en boeken we over het Nazi-tijdperk zien en lezen, hoeveel we ook (denken te) weten, het blijft ondraaglijk om de verhalen verteld en zichtbaar te krijgen. Deze documentaire is in principe zoals alle andere, het is een rustige uiteenzetting van iets dat nauwelijks vatbaar is. Iets dat letterlijk onvoorstelbaar lijkt en voelt, terwijl de waarheid helaas anders is.
Liefde
Het is niet iets dat in ons heden niet meer voorkomt. Buiten onze landsgrenzen, maar helaas ook erbinnen leeft de stem van haat voort. Het aantal Nederlanders dat zich denkt te kunnen permitteren mensonwaardige dingen te vinden en te roepen over anderen, is groot en groeit dagelijks. Kennen zij deze verhalen? Kennen zij de geschiedenis? Waarschijnlijk niet, want dan kun je toch niet besluiten niet aan de herdenking en de bevrijding mee te doen, omdat het fascistisch en hypocriet zou zijn? Waar is het besef? Waar is de menselijkheid? Waar is de liefde?
Ik prijs me gelukkig dat ik hier niets van begrijp. Ik prijs me gelukkig dat ik me bewust ben van de vrijheid waarin wij leven en dat dit iets is waar ik bijna dagelijks dankbaar voor ben. In mijn praktijk, maar ook in mijn persoonlijk leven en in mijn rol als moeder, komt het steeds weer neer op een aantal kernwaarden waar ik graag naar leef. Waar ik graag mijn aandacht aan schenk. Waar ik graag in blijf geloven. Die waarden zijn voor mij vrijheid, liefde en harmonie. Telkens weer komt het daarop neer.
Mijn hart breekt als ik hoor en lees wat er gebeurt. In Nederland, in Europa, in de wereld. Het gaat mijn verstand te boven en ik durf het niet te voelen. Ik hou het op veilige afstand.
Hoe verder?
Op slechte dagen levert dit een gebroken hart en zelfverwijt op. Lekker makkelijk, je bewust zijn van je vrijheid, terwijl je met je blanke huid in je Volvo naar de Albert Heijn rijdt om boodschappen te doen van geld dat je verdient met iets dat je heel erg fijn vindt om te doen. Lekker makkelijk, om dankbaar te zijn voor je gezonde kinderen en hier mee te spelen en te praten. Lekker makkelijk om verder niets voor een ander te doen. De ander die het zo hard nodig heeft, die huis en haard heeft verlaten in de hoop op een toekomst. De ander die na een onvoorstelbare lijdensweg in Nederland is aangekomen om vervolgens in kampen geplaatst te worden en op straat niet welkom te zijn. Die ander die toevallig in Afrika geboren is en de zoveelste hongersnood ervaart. Ik doe er niets aan. Meer en meer verdwijn ik in mijn coconnetje en geniet ik van mijn kleine wereld met mijn 3 liefste mannen. Wat kan ik anders?
Op goede dagen breekt mijn hart en straal ik de wereld tegemoet, geniet ik van alles wat makkelijk is en dank onze voorouders dat zij dit voor mij en mijn kinderen mogelijk hebben gemaakt. Geniet ik van het feit dat ik me niet beperkt voel in wat ik met mijn energie en tijd wil doen. Geniet ik van de wetenschap dat ik mijn kinderen mag laten voelen dat zij intens welkom zijn en dat het leven gevierd en geleefd mag worden. Meer en meer verdwijn ik in mijn coconnetje en geniet ik van mijn kleine wereld met mijn 3 liefste mannen. Wat kan ik anders?
