In (kinder)coachland is dit een bekende, Stop-Denk-Doe. Het zou de oplossing zijn voor impulsieve neigingen die beter onderdrukt kunnen worden. Als je een beetje op mij lijkt, zul je dit best een lastig taakje vinden. Stop-Denk-Doe. Mijn neiging is vrij direct te reageren en het liefst intuïtief. Negen van de tien keer is dat precies goed. Tenminste, als mijn aandacht op ánderen gevestigd is. In contact met anderen laat mijn intuïtie me zelden in de steek.
Maar dan voor mezelf
Als het om mezelf gaat, is het helaas een heel ander verhaal. Als een vriend bijvoorbeeld appt “We zouden naar jou toe komen, maar vind je het ok om naar ons te komen?”, reageer ik direct “Tuurlijk, geen probleem. Tot vrijdag, fijn jullie weer te zien!” Als in een soort kramp reageer ik direct, want dat moet. Deze snelle reactie komt uit mijn hoofd, om vervolgens met een knoop in mijn buik achter te blijven. Ondertussen weet ik die knoop te herkennen als een teken dat ik over mijn grens ben gegaan. Zodra ik die grens over ben, gaat het ratelen beginnen. “Potverdorie, ik had me helemaal verheugd op een avondje hier. Ik zit eigenlijk ook helemaal niet te wachten op de rit. En shit, oppas regelen. Ik voel me opeens rot, vind dat ik voor het blok werd gezet en verwijt mijn vrienden dat zij dit überhaupt voorstellen. Middels een áppje, ook nog ‘s!” Vanzelfsprekend gebeurt dit allemaal in stilte en val ik daar verder niemand mee lastig. Dat zou immers ongezellig zijn.
Genoeg
Dit is me vaak overkomen. Blijkbaar vond ik het niet heel erg, anders had ik eerder iets veranderd. Toch? Totdat het op een bepaald moment opeens te veel werd. Eerder dit jaar zat ik in een slechte periode, ik was verdrietig en voelde me niet top. Een aantal keren achter elkaar voelde ik me op eerdergenoemde manier voor het blok gezet en opeens was ik er helemaal klaar mee. Ik werd heel boos en besloot dat dit anders moest. Onder de noemer Practise what you preach, ging ik mezelf aanleren te Stoppen, te Denken en dan pas te Doen. Tóp idee!
Top idee?
Op papier dan. Ik kwam er vrij snel achter waarom deze voor mij helemaal niet werkt. Dat was namelijk precies wat ik al die tijd al deed, stoppen-denken-doen. Snel en voor het merendeel onbewust, maar het was precies wat ik deed. En dat alleen maar denken en doen wilde ik dus niet meer, omdat ik dan eerder voor de ander dan voor mezelf dacht. Wat ik had móeten doen was het volgende: Stop-Denk-Voel-Doe. Een belangrijke toevoeging, vooral voor sensitieve mensen zoals ik. Voelen. Natuurlijk!
De gift van tijd
Wat voor mij echt de oplossing bleek, was mezelf voortaan in alles – nou ja, bijna alles- tijd te gunnen. Tijd om te voelen wat er nou precies van me gevraagd werd, wat ik daarvan vond en wat ik daarmee wilde.
Wauw. Wat een verschil. De automatische ja werd een stuk minder vanzelfsprekend en de knoop in mijn buik bleef steeds vaker achterwege. Ik vond ruimte om mijn eigen grenzen te verkennen en hiernaar te handelen. Bewuster en milder naar mezelf.
Het mooie is, dat ik het als een gigantische verandering heb ervaren en dat mijn omgeving deze shift nauwelijks is opgevallen. Voor mij heeft het met verbinding te maken. In de eerste plaats verbinding met mezelf en daardoor ook met de ander. Dat voelt veel fijner, veel steviger, veel warmer.
Stop-Denk-Voel-Doe
Moraal van het verhaal? Gun jezelf tijd als iemand je iets vraagt. Wie of wat het ook is. Zet de blauwe vinkjes uit in what’s app, verlang niet van jezelf dat je direct terugbelt als je een oproep hebt gemist, reageer eens niet dezelfde dag op een mailtje. Wat dan wel? Haal rustig adem, leg je hand op je buik en wacht. Stop—Denk—Voel—Doe. Of doe juist niets. Dat kan ik je ook van harte aanbevelen. ♥