Eerder schreef ik al over dat ik me soms stoor aan de oordelen van mensen. Vooral aan oordelen die worden gedeeld via social media en -wellicht onbedoeld- anderen kwetsen. Geen emotie is mij vreemd, zowel het oordelen als het gekwetst worden is mij zeer bekend en ik besloot over een aantal oordelen die mij raken te schrijven. Vandaag het tweede oordeel: wat een onzin, een paardencoach! Ik lees er regelmatig nare meningen over die doen alsof dit werkelijk ‘Niveau Jomanda’ is. Hier mijn ervaring met deze vorm van coachen.
Moeite met leiding
Ongeveer halverwege mijn opleiding tot kindercoach kwam het er tijdens een intervisie met studiegenoten uit: Ik had moeite met het nemen van leiding. Van het woord autoriteit kreeg ik een nare smaak in mijn mond. Hm. Daar moest ik even over nadenken. Om vervolgens vrij snel toe te geven dat het waar was. Ik kon van anderen prima leiding aanvaarden, maar ik die de leiding nam over anderen? Nee, dat kon toch echt de bedoeling niet zijn. Bah zelfs.
En toen was er een klein probleem. Als coach is het toch echt de bedoeling dat je de regie neemt tijdens een sessie. Jouw kaders op allerlei vlakken zijn van belang en de enige die deze kan bewaken ben jijzelf. Het is erg belangrijk dat je weet waar je voor staat en dat je hier achter staat.
Ik mocht dus aan de bak! Naar de bak eigenlijk, want mijn intervisiegenoten hadden bedacht dat een bezoek aan een paardencoach een goed idee zou zijn. Wat dit in hemelsnaam met leiding geven te maken had, laat staan met coaching, was mij niet helemaal duidelijk, maar hierin werd mij gevraagd hen te vertrouwen. Met leiding aanvaarden had ik nog steeds geen moeite, dus daar ging ik.
Angst
Na een autorit van ruim twee uur kwam ik aan bij een prachtige boerderij met veel grond. Ik zag ezels en ik zag paarden. De zon scheen, het was herfst en het was prachtig. Een man kwam me tegemoet en stelde zich voor met een stevige handdruk. Voor ik er erg in had stond ik oog in oog met een paard. Had ik al verteld dat ik paarden heel groot en best eng vind?
We gingen direct aan de slag. Ik moest eerst gedag zeggen, me voorstellen aan het paard. Ik liep op het dier af en hij keerde zich van me af. Dat was een goed begin. De paardencoach liet me een oefening doen die mijn angst afvlakte, die ervoor zorgde dat ik me veilig voelde en dat het goed was. Een tweede poging tot contact met het paard ging gelukkig beter. Ik mocht hem aaien en ik voelde terwijl ik diep zuchtte dat ik erg opgelucht was.
Weerstand
Mijn volgende opdracht was het dier rondjes te laten rennen, zonder het aan te raken. Oei. Dat triggerde direct van alles bij me. Hoezo rondjes rennen? Misschien had het paard hier helemaal geen zin in? Of geen behoefte aan? Hoe dacht deze meneer dat ik dat voor elkaar ging krijgen? Als hij maar niet dacht dat ik commando’s ging gillen naar dat paard. Waarom was het überhaupt zinvol dat hij rondjes ging rennen? Hoeveel dan? Die coach zal wel denken, heb je er weer zo een… En waarom deed ik dit ook alweer?
Kortom, ik kwam hevig in de weerstand en het huilen stond me nader dan hebt lachen. Wat een onzin dit, wat sta ik hier nou eigenlijk helemaal te doen. Ik was het compleet kwijt. Gelukkig had ik met een zeer ervaren en kundige coach te maken en op een of andere manier heeft hij me erbij kunnen houden.
Leiding geven was leuk!
En gelukkig maar, want een ruim uur verder had ik het voor elkaar. Het was me gelukt het paard te laten lopen. Ik bepaalde de richting, de snelheid en wanneer het genoeg was. Dat kon ik! Dat was eigenlijk al heel bijzonder, maar wat de meeste indruk op me maakte, was dat ik kon voelen dat dit paard het juist fijn vond dat ik hem vertelde wat ik van hem verwachtte. Ik kon het zien, hij vond het zelfs leuk om dit samen te doen. Hij voelde zich op geen enkele manier gekleineerd of niet op zijn gemak. Toen de paardencoach vroeg afscheid te nemen, was het echt een lieve begroeting die ik mocht ontvangen, alsof het paard me wilde bedanken.
Wat ik meeneem van deze middag is dat het prima en soms zelfs gewenst is, de leiding te nemen. Voorwaarde is dat je de ander ziet en dat je duidelijk bent in je communicatie. Wat een waardevolle les. Een les die ik dagelijks in mijn praktijk, maar ook thuis met onze kinderen, in zet.