Ik ben ZZP’er. Ik ben eigen baas en mag alles op mijn eigen manier doen en laten. Wat mij betreft is deze vorm van vrijheid een groot goed. Zeer waardevol en iets om dankbaar voor te zijn. Ik bepaal van a tot z wat er binnen mijn praktijk gebeurt. Met uitzondering van alles wat mijn cliënten doen natuurlijk, dat moge duidelijk zijn. 😉 De manier waarop ik mijn tijd indeel, de studies die ik wel of niet volg, de methodieken die ik toepas, de vragen die ik stel, de antwoorden die ik geef, de manier waarop ik mijn boekhouding doe, de manier waarop ik mijn workshops invul, de woorden die ik deel via social media. Ik doe geen enkele concessie en waag me zo min mogelijk aan compromissen. Alles mag ik zelf bepalen en is van mij. Dat is een voordeel. Er is echter ook een nadeel. Dat ik alles zelf moet bepalen..
Collega ZZP’ers zullen dit herkennen. De vrijheid die een eigen onderneming met zich meebrengt is geweldig en stemt tevreden en dankbaar. Het feit dat je werkelijk alles altijd en eeuwig zelf moet doen en bepalen is soms ook heel erg lastig. Heel af en toe iets delegeren of gewoon afdoen met ‘nu even niet’, is geen optie. Dat ene gesprek met die cliënt die de factuur maar niet betaalt. Die confrontatie met een collega tijdens een intervisie die nog uitgepraat moet worden. De btw-aangifte. Het helaas afwijzen van die 16 mensen die een afspraak willen maken, omdat zij misschien ook wel kindercoach willen worden. De belastingtelefoon bellen. Allemaal dingen die ik kan missen als kiespijn, maar die wel gedaan moeten worden.
KEUZES
Het afgelopen jaar is voor mij blijkbaar een jaar van knopen doorhakken en keuzes maken. Het is ondertussen een duidelijk thema. In dit blog schreef ik al over een keuze die op werkgebied heb gemaakt ten bate van onze zoon (en mijzelf, maar daar kwam ik pas later achter). Ik was bestuurslid van een beroepsvereniging, omdat ik zo graag achter de schermen mijn steentje bijdraag aan de ontwikkeling van het prachtige vak kindercoaching. Het bleek me echter niet te passen en ik nam afscheid. Oh ja, we gaan verhuizen! Ook best wel een knoopje en keuze.
Het is alsof ik dingen opeens helderder kan zien. Soms kun je jaren naar iets kijken en hetzelfde zien en voelen dat het goed is, maar dan opeens kijk je op een dag nog eens en lijkt de logica en verbinding opeens verdwenen. Het is eigenlijk te vergelijken met een relatie die opeens over en uit is. Het past opeens niet meer, sterker nog het roept weerstand op. Dat is een verwarrende constatering. Wat is er gebeurd? Wat is er veranderd? Ligt het aan mij? Zie ik het misschien niet goed? Deze vragen spoken door mijn hoofd en ik zoek naar de diverse antwoorden. Om vervolgens uren later tot precies diezelfde conclusie te komen als mijn eerste gevoel me al vertelde. Nu echter met argumenten die in woorden te vatten zijn en niet alleen in een emotie.
VRIJ
Hoe lastig ik het ook vind dat ik in deze situaties helemaal alleen beslissingen moet nemen, voelt het ook erg rijk om na het doorhakken van de knoop alle credits te mogen nemen van het gevoel van bevrijding dat volgt. En ik besluit nogmaals dat vliegen nog altijd mijn ding is, soms in teamverband en soms lekker solo..