“Bedoel je nou echt dat ze het maar gewoon moet accepteren? Dat er niets aan te doen is?” Ze kijkt me met grote ogen aan en de verontwaardiging staat op haar voorhoofd. “Nee,” reageer ik. “Accepteren dat het was zoals het was én iets doen aan wat is!”
We kennen elkaar al een tijdje en zitten aan de wijn met uitzicht op zee. Een van de fijnste dingen om te doen en een van de fijnste plekken om te zijn. Mijn vriendin vertelt me over een collega van haar die met een burn-out thuis zit. Een trauma van vroeger werd opeens weer getriggerd en dat was de druppel op toch al veel stress. Ze kan even helemaal niets en slaapt en huilt vooral veel. Het blijkt dat haar moeder haar flink heeft verwaarloosd en dat eigenlijk het hele huishouden op haar schouders leunde, zo ongeveer vanaf haar 5e jaar.
Trauma
Dat is trauma. Dat kun je je voorstellen. De collega had hier een paar jaar geleden al een soort van streep onder gezet met behulp van een psycholoog, maar nu is ze zelf moeder en krijgt haar trauma opeens een heel ander gezicht. Op een of andere manier ging de wond weer open en zit ze er helemaal doorheen.
Confrontatie
Mijn vriendin is nogal een felle en zou bijna zelf de confrontatie met de moeder van haar collega aan willen gaan. Ze begrijpt er niets van hoe dit soort dingen kan gebeuren. En we hebben hier een goed gesprek over. Op een gegeven moment zeg ik dat ze er met haar moeder niets meer aan kan doen, dat zij waarschijnlijk deed wat ze kon en dat die collega dat moet accepteren. En toen flipte mijn vriendin dus enigszins.
Onrecht
Ik begrijp haar reactie helemaal. Het is een vorm van onrecht. Groot onrecht. Eerst het moeten missen van je moeder op emotioneel vlak en daarna mag je haar hier niet eens op wijzen? Dat gaat er bij mijn vriendin niet in. Ik zie het echter ook door mijn ‘coachbril’ en probeer het haar uit te leggen.
Eigen leven
Wat ik persoonlijk zinvoller vind dan een confrontatie met een dame op leeftijd over haar moederschap destijds, is een manier vinden om te aanvaarden dat je jeugd geweest is en dat je daar niets aan kunt veranderen. Niet in de slachtofferrol of opgevende sfeer, maar in de milde modus van aanvaarding. Simpelweg omdat je nu eenmaal niet terug in de tijd kunt reizen. Het is nogal zinloos om je energie en frustratie in 30 jaar geleden te steken. Toch?
Hoop
Wat echter wel heel zinvol is en wat een groot teken van kracht en hoop is, is jezelf gunnen om als volwassen vrouw nog eens naar dit proces te kijken. Wat is het waar je NU last van hebt (met of zonder oorzaak in de relatie met je moeder) waar je NU iets aan kunt doen zodat je je beter voelt, zodat het minder pijn doet? Wat kun jij nu doen om ervoor te zorgen dat je dit trauma niet overgeeft aan je eigen kinderen? Dát is zinvol en daar zou ik zeker iets aan doen.
Dus aanvaard het verleden en neem verantwoordelijkheid voor het heden. Zeker als je kinderen hebt.
Ben je het hiermee eens of zie jij het anders?
Wil je er iets over delen?