Onze oudste was geen huilbaby, maar er was iets dat hem onrust bezorgde. Hij spuugde veel na de fles, sliep erg slecht en had heel veel last van krampjes. Inbakeren hielp een beetje, maar mijn gevoel zei dat hij iets anders nodig had. In mijn jaren als leidster bij een kinderdagverblijf had ik wonderlijke veranderingen waargenomen bij kinderen die bij een osteopaat waren geweest. Van de behandeling had ik niet echt een duidelijk beeld, maar het voelde goed, dus besloot ik een afspraak te maken.
Troost
R was zeven weken oud toen ik met hem bij de osteopaat kwam. Een heel vriendelijke man, Maarten. Hij stelde niet veel vragen, maar wilde eigenlijk direct met R aan de slag. Ik vond het prima. Ik vertrouwde hem direct volkomen. Maarten nam R in zijn handen en keek hem aan. Hij wiegde hem een beetje, maar verder lag -voor zover ik als leek kon inschatten- de focus op contact maken via de ogen. R was gefascineerd en de blik tussen de twee heren leek vastgeklikt. Na een paar minuten begon Maarten het hoofdje van R iets te bewegen en toen begon R te huilen. Prima. Ik had er nog steeds alle vertrouwen in dat onze zoon in goede handen was. Letterlijk en figuurlijk. Ik deed of zei dan ook niets.
De reactie van Maarten verbaasde me. In plaats van de bekende sussen, het is goed, stil maar, deed hij iets heel anders. Hij nodigde ons zoontje uit te huilen zo hard hij kon. Doe maar, huil maar jongen, goed zo, gooi het er maar uit. Ik zie je, ik hoor je, ik zorg voor je. Je bent veilig. Huil zo hard en zo lang je kunt. Toe maar. Goed zo.
R gaf goed gehoor aan deze oproep. Het huilen kwam werkelijk uit zijn teentjes en er leek geen einde aan te komen. Totdat op een gegeven moment een soort oergrom -ik kan het niet anders omschrijven- klonk die de grond bijna deed trillen. Wow! Wat was dat?!
Ken je de film The Lion King? Die scene waarin kleine Simba gromt en er opeens een hele harde grom klinkt die zelfs hem doet schrikken? En dat die grom dan zijn vader blijkt te zijn? Nou, zoiets was het. Ik kon bijna niet geloven dat dit geluid uit mijn kleine zoontje van zeven weken oud kwam. Ik was erg onder de indruk.
Al die tijd waren de ogen van Maarten en R op elkaar gericht geweest. Nu ook nog. De brul, de oerbrul klonk. En werd direct gevolgd door een héle diepe zucht. Ik zag het lijfje van R helemaal ontspannen. Maarten maakte R een compliment dat hij het zo goed had gedaan en gaf hem aan mij terug. Ik legde hem in de wagen en hij sliep.
Wat het precies was wat er gebeurde, weet ik niet, maar dat hoef ik ook niet te weten. Ik voelde aan alles dat het precies was wat R en ik nodig hadden. Sindsdien hebben wij een ontspannen jongetje. Een jongetje dat vaker werd aangemoedigd werd vooral niet te stoppen met huilen, maar het zo hard te doen als hij kon. Het werkt. Geloof me.
Jaren later ging ik cursussen babymassage geven aan jonge ouders. Naast de massagetechniek en andere praktische tips over het verzorgen en begrijpen van baby’s, gaf ik de ouders ook deze tip mee. De eerste reactie was bij de meesten sceptisch, maar bijna iedereen is het gaan proberen. Als er iets uitspringt in de feedback over de cursus, is het dit. Alle ervaringen zijn positief, tot op de dag van vandaag. Hoe bijzonder!
Gun je kind te huilen!
Dus lieve ouders, doe er je voordeel mee nu je dit weet. Troosten mag. Tuurlijk. Maar gun je kind ruimte om zich te uiten. Op welke manier en in welke taal dan ook. Het is er in onze cultuur ingeslopen dat huilen niet mag. Dat huilen gestopt moet worden. Waarom weet volgens mij niemand. Huilen is communicatie voor een baby die nog niet kan praten. Huilen is je uiten als je de woorden even niet hebt. Gun je kind dit dit te mogen. Ook als het iets ouder is. Laat het huilen, zo hard het maar kan. Je zult zien dat je er dankbaarheid en ontspanning voor terug krijgt. En huil gerust zelf lekker mee…