Soms heb ik het idee dat de hele wereld hooggevoelig is. Dat er ondertussen voldoende bekend is over de eigenschap en dat het weinig meer toevoegt als ik er een stukje over schrijf. Heel soms heb ik het idee dat het nauwelijks iets voorstelt, dat gevoelig zijn. Dat het bijna geen consequenties of beperkingen geeft en dat het gewoon heel gewoon is. Noem het een blinde vlek die af en toe de kop opsteekt. Totdat ik vandaag weer ervaar en zie hoe het is om met vier HSP (HoogSensitievePersonen) op pad te gaan en compleet overprikkeld te raken. En dat dit misschien toch niet voor iedereen bekend of herkenbaar is. En dat het misschien toch zinvol is de ervaring te delen. Oordeelt u zelf.
We gaan!
Het is zondag. We hebben een heerlijke meivakantie achter de rug en iedereen is blij en uitgerust. We overwegen deze zomer een stapelbed voor onze jongens te gaan kopen en besluiten dat het een heel goed idee is om naar een meubelboulevard te gaan om inspiratie op te doen en om te kijken of onze oudste enthousiast wordt van een trap naar zijn bed. Bovendien heeft manlief (autojournalist) een fijne bolide te testen en is een ritje welkom. Zo gezegd, zo gedaan. We kleden ons aan, nemen boekjes en broodjes mee voor onderweg en gaan op pad. De rit verloopt vlekkeloos. De koeien en paarden langs de weg worden bewonderd, de vliegtuigen die op Schiphol gaan landen worden vrolijk nageroepen en Spotify zorgt voor leuke sprookjes om naar te luisteren.
Aangekomen beginnen we met een kopje koffie. Manlief en ik weten direct waarom we ook alweer zo’n gruwelijke hekel aan dit soort zaken hebben. Het gebrek aan zuurstof wordt gecompenseerd door een afgrijselijke akoestiek en ook het aanbod aan winkels nodigt niet echt uit. Maar we zijn er nu en gaan er het beste van maken! We bezoeken drie grote winkels en scoren twee boekjes over stapelbedden. Showmodellen hebben we helaas niet kunnen vinden, dus uitproberen is niet gelukt. De jongens maken een ritje met een treintje dat rondrijdt in het sfeerloze centrum en we besluiten naar huis te gaan. Het is half 2.
Grenzen
Je zou kunnen zeggen, keurig. De jongste kan onderweg naar huis een uurtje slapen en er is geen wolkje aan de lucht. Helaas! We hebben veel te veel gezien, gehoord, geroken en gevoeld en dat breekt ons op. Voor ons alle vier geldt dat we over onze grenzen zijn gegaan. Voor ons alle vier geldt dat we er opeens echt helemaal klaar mee zijn. Voor ons alle vier geldt dat we eigenlijk 1,5 uur geleden al naar huis hadden moeten gaan. Voor ons alle vier geldt dat we dit echt nooit meer willen en dat we ons helemaal vol en leeg voelen.
Overprikkeling
Hoe ziet dat eruit dan? Een overprikkeld gezin om half 2 op een zondagmiddag onderweg naar huis? Nou, als volgt. De twee jongens op de achterbank zijn beiden te moe om te slapen. Ze zien groen en grijs van vermoeidheid en zitten zichzelf enorm in de weg. Het dakraam moet open! Nee, het dakraam moet dicht! Ik wil drinken! Nee, ik wil thuis pas drinken! Ik wil dat paardje! Nee, dat is mijn paardje! Ik wil iets lezen! Nee, niet een boek! En tussendoor wordt er geschreeuwd, gezucht en gezwegen. Ze weten het gewoon niet.
Helaas weten wij -ondertussen zo gaar als een klontje- het ook niet. Verder dan “dit hadden we niet moeten doen” komen we niet en zelfs Thomas en Paul over de speakers brengen geen ontspanning. Ik doe dan mijn vest weer uit en zonnebril op, om vervolgens de verwarming hoger te zetten, mijn vest aan te doen en zonnebril weer in de koker te plaatsen. Manlief richt zich op het verkeer en zucht af en toe eens. Verder houden we ons maar stil, hopen we met heel ons hart dat de jongens in slaap zullen vallen en beloven we elkaar plechtig dat woonboulevards stom zijn en dat we er nooooit meer heen gaan.
Oververmoeid
Als we thuis komen is er met de broertjes geen land te bezeilen. Ze huilen en rennen en struikelen en ruziën en zeggen op alles nee. De jongste geeft gelukkig toch toe als hij zijn speentje krijgt en zijn bedje ziet. De oudste is nog niet zover. Hij wil niet slapen, want hij is niet moe en hij is vier en hij is niet moe en hij wil niet plassen en al helemaal niet slapen. Maar wat wil je dan lieverd? Dat wéét ik niehiet! Ik heb zo met hem te doen..
We besluiten hem in een soort huisje op de bank in de woonkamer te leggen. We knuffelen even, hij neemt een paar slokjes water, ik wrijf de spanning van zijn ruggetje en stop hem in. Nee, je hoeft niet te slapen, alleen even liggen. Ja, tot de kleine wijzer op 4 staat. Hij gaat akkoord. Ik hoor hem een half uur fluisteren en mompelen en weet uit ervaring dat dit de aanloop is naar een heerlijk middagslaapje.
Manlief en ik nemen een paracetamol en een espresso. Hij pakt een boek, ik de laptop en we besluiten vanavond iets bij de Thai te halen.
Rust-Reinheid-Regelmaat
Ik moet denken aan al die keren dat ik een uitnodiging voor een verjaardag of een lunch afsloeg en me stiekem bezwaard voelde. Men vindt toch al snel dat je overdrijft als je aangeeft dat een broodje eten om 12 uur en in bed vóór 1 uur voor je kinderen echt cruciaal is. Men vindt het toch al snel heel overdreven dat je een kind van 2,3 of 4 überhaupt nog laat slapen ‘s middags. Men vindt sowieso dat je je niet zo moet aanstellen en dat het goed is als hij went dat dit er nou eenmaal ook bij hoort. Men vindt ook dat het ongezellig is als je niet naar een BBQ komt die om 19 uur begint, terwijl dit de bedtijd van je kinderen is. Dat kan toch wel voor één keer? Krijgt ie heus niks van en jij moet er toch ook soms even lekker uit?
Weet je? Men mag dat allemaal vinden. Vind away. Voor heel veel kinderen zal het inderdaad geen verschil maken als je een keer een dag een afwijkend ritme hebt of veel later op bed ligt dan normaal. Geniet er lekker van!
Hoogsensitief
Voor onze kinderen, beiden hoogsensitief en slechts 2 en 4 jaar oud, geldt echter dat ze 3 dagen moeten bijkomen van een afwijkend ritme. Hoe leuk ze een dagje naar de dierentuin ook vinden. Voor onze kinderen geldt dat ze het zelf nog niet weten en dat wij als ouders hun grenzen moeten bewaken. Natuurlijk zegt onze kleuter elke dag dat hij niet hoeft te slapen. Dat doet hij al sinds hij 1,5 jaar oud is, maar reken maar dat hij het gewoon nodig heeft. Doet hij het niet, is hij boos, verdrietig, huilerig, eet en drinkt hij slecht en slaapt hij moeilijk in en is de nacht onrustig. Onze jongste laat zich minder horen, maar hij zal koorts krijgen, dat is vooralsnog zijn manier van uiten wat er uit moet.
Genieten
Wij hebben onze les weer geleerd en kunnen er weer een jaar tegen zonder dit soort uitspattingen. De ochtend kunnen we iets leuks doen, als we maar rond 12 uur thuis zijn en met gevulde buikjes naar bed kunnen. En ‘s avonds moeten ze uiterlijk om 8 uur op bed liggen. Eigenlijk heel simpel, toch? Dit maakt onze kinderen tot heerlijke, vrolijke, lieve, gezellige, sociale, attente en blije jongens. En daar genieten wij lekker van.