“Je hebt er zelf voor gekozen!” “Ja, dat herken ik, die van mij ook de eerste weken niet!” “Gewoon negeren, gaat het vanzelf over.” “Een papfles voor het slapen gaan.” “Zijn bed in een andere hoek van de kamer zetten.” “Osteopaat!” “Massage!” “Hij spiegelt jou. Wat houdt jou wakker?” “Een steen onder zijn bed leggen.” “Overdag wakker houden.” “Meer laten slapen overdag.” “Die druppeltjes, hoe heten ze ook alweer, die werken!” “Naar een chiropractor!” “Kleine kinderen, kleine zorgen!” “Lavendelolie.” “Overdag met hem meeslapen!” “Homeopaat.” “Uit logeren, kunnen jullie lekker bijtanken.” “Opstelling!” “Slaapwekker.” “Een lampje in zijn kamer.” “Zijn kamer zo donker mogelijk maken!” “Melatonine.” Enz..
Waarschijnlijk heb je een vermoeden waar dit over gaat: doorslapen. Of beter gezegd: Niet doorslapen. Mijn man en ik zijn helaas experts op dit gebied. Onze zoon werd geboren in maart 2012 en besloot te gaan slapen toen hij grote broer werd. Onze jongste werd afgelopen mei 3 jaar en heeft alles bij elkaar misschien een maand goed geslapen. Dus reken maar uit. Dit is een lustrum waar ik liever niet voor was uitgenodigd.
Onze oudste had gewoon af en toe een flesje of een knuffel nodig. Soms was hij zijn speentje kwijt. Allemaal onhandig en zeer jammer dat dit elke nacht gebeurde, maar het was te overzien. Niets om ons zorgen over te maken, hooguit irritant. We hadden om de nacht dienst en dat werkte redelijk prima.
Onze jongste is een ander verhaal. Eerder schreef ik al over zijn valse start en ook op de nachten had dit uiteraard effect. Als hij overdag weigerde te drinken, was elke druppel die hij bereid was ’s nachts tot zich te nemen een zegen. Als hij huilend van de pijn niet kon slapen, was het voor ons niet meer dan logisch hem vast te houden en te troosten.
Na dat beruchte lustrum waren we echter ten einde raad. Dat einde van het Latijn lag al lang en breed achter ons. Mijn concentratie, geheugen, energie en lontje waren ondertussen tot nul gereduceerd. Hoe we überhaupt nog konden functioneren zonder in misdadige situaties te belanden, mag een wonder heten en verdient naar mijn bescheiden mening een medaille.
KORTOM.
IK WAS ER KLAAR MEE. IK WAS ER KLAAR VOOR. ER MOEST IETS GEBEUREN. IK WILDE SLAPEN. IK WILDE WAKKER ZIJN.
Na een wanhopige oproep op Facebook, reageerde mijn lieve vriendin Simone direct. Lang geleden hebben wij elkaar leren kennen in Maastricht waar we beiden sociaal pedagogische hulpverlening studeerden. Zij heeft ondertussen al jaren een praktijk voor opvoedondersteuning in Utrecht en zij wilde ons helpen. Fijn! Het voelde direct als een heel logische stap. Eigenlijk stom zelfs dat ik hier niet eerder aan had gedacht..
Na een uur aan tafel bij Simone werd duidelijk waar de schoen knelde. Voor mij was het erg goed dat Simone steeds herhaalde dat het nu al 1,5 jaar heel goed met onze jongste gaat. De eerste jaren waren zorgjaren en ik had nog altijd die Pavlovreactie in mijn systeem: Hij roept, dus er is iets mis, dus ik moet erheen! Terwijl dit al ruim 1,5 jaar niet meer nodig was. Het gaat echt goed met hem. Wat een opluchting. Wat een inzicht! Het was opeens heel makkelijk om die oude reactie los te laten en te vervangen door strakkere kaders. Samen met een aantal praktische zaken zoals een slaapwekker en een vervroegde bedtijd, bleek dit de oplossing!
Onze zoon vraagt nu zelf of hij naar bed mag (dat is ongeveer een uur eerder dan zijn oorspronkelijke bedtijd) en slaapt vervolgens het klokje rond. De wetenschap dat hij nu aan zijn rust komt, dat wij weer kunnen bijkomen en dat er vanaf nu weer energie is om het leven te leven, is zo waardevol. Dus lieve Simone van Opvoedinzicht in Utrecht, je bent onze held. Duizendmaal dank! Ik draai me nog een keertje om..