Op televisie en in de krant werd recent aandacht geschonken aan rouw op de werkvloer. De strekking was vrij duidelijk: er is veel te weinig aandacht, kennis, begrip en ruimte voor rouw op de werkvloer. Gemiddeld is iemand die een dierbare verliest 143 dagen thuis. Van dat aantal schrok ik. Ook bleek uit een enquete van Nieuwsuur dat 20-30% van de mensen in rouw zich onvoldoende gesteund voelde gedurende de eerste maanden na het verlies. Op langere termijn voelde 50-70% zich onvoldoende gesteund door hun werkgever. Dat is een onacceptabel hoog percentage. |
De dood hoort bij het leven
Zeker gezien het feit dat we het allemaal meemaken. Het is de hoogste tijd gedurende het leven te praten over de dood. En het is de hoogste tijd om na het overlijden van een dierbare te praten over je gevoelens en emoties. Aan te geven wat je nodig hebt en voor de omgeving om hierin iets te kunnen betekenen.
We hebben nog een lange weg te gaan. De reactie van een woordvoerder van bedrijfsartsen in termen waar ik het persoonlijk koud van kreeg, vond ik nauwelijks hoopvol. “…Dat kan een onderwerp zijn wat wij eens gaan uitdiepen, bijvoorbeeld door een ledenraadpleging. Dit zou zo’n onderwerp kunnen zijn waarvan we zeggen als dit echt belangrijk is, dan is dit iets voor in de kennisbank..”
Hoop
Gelukkig was er ook iemand aan woord die wel degelijk inzag dat er iets moet gebeuren. Op milde en kundige wijze verwoordde hij dat werkgevers zich hierin moeten gaan verdiepen, trainingen moeten gaan volgen. Rouw is iets dat bij het leven hoort, het zou ook een plek op het werk moeten krijgen, aldus een van de dames die aan het woord kwamen. Daar sluit ik me graag bij aan en ik benadruk graag dat de dood en rouw nog altijd geen plek heeft in ons leven. Laten we daar samen iets aan doen. We hebben er allemaal mee te maken, het verdient aandacht en wij verdienen aandacht.
Klik hier als je het item van Nieuwsuur wilt bekijken.