Wat is het toch fijn om een ander te helpen. Om bij de ander te zien en te begrijpen wat hij of zij fout doet en -dat vooral- hem of haar vertellen dat en hoe het beter kan! Heerlijk is het, niet waar? Voor een ander weten we altijd precies aan te wijzen in welke richting die eerste stap moet worden gezet. Of wat er radicaal veranderd moet worden. Voor een ander.
Maar dan voor onszelf. Ik ben niet vies van een robbertje navelstaren. Echt niet. Ik vind de mens en ook mezelf een zeer interessant wezen en meer dan de moeite waard te bestuderen. Ik heb uren, weken, maanden, jaren aan mijn ontwikkeling besteed en weet dat ik nog lang niet uitgeleerd ben.
Herkenbaar? Ben jij ook van onbewust onbekwaam, opgeklommen? Via bewust onbekwaam naar misschien nu zelfs af en toe bewust bekwaam? Hulde! Dat is iets om trots op te zijn. Het is vast niet altijd makkelijk geweest, maar het is je gelukt.
Overprikkeld
Als ik dit schrijf heb ik het vooral over omgaan met prikkels en over mijn hooggevoeligheid. Voor jou kan het een ander onderwerp zijn. Of wellicht hetzelfde.
Wat weet ik het allemaal goed. Ik heb alle boeken gelezen die erover geschreven zijn, ik lees me suf aan blogs en onderzoeken, ik praat erover met iedereen die maar interesse heeft, ik werk dagelijks met hoogsensitieve mensen van alle leeftijden die ik mag begeleiden. En dat gaat goed. Ik weet wat het is en ik weet wat ik doe. En ik weet dat ik het goed doe.
Meestal gaat het bij mij ook goed. Tot die keer dat het fout gaat. Tot dat moment waarbij ik stiekem bij het opstaan na die onrustige nacht al weet dat dit niet mijn beste dag gaat worden. Tot die dag dat mijn liefste zoon van 3 jaar ‘toevallig’ ook zijn beste dag niet heeft. Tot die dag dat hij meer dan wat dan ook mijn lieve liefde, begrip en geduld nodig heeft. En ik dat simpelweg niet kan opbrengen.
In plaats daarvan zie ik mezelf streng en onaardig reageren als hij moet huilen. Hoor ik mezelf geïrriteerd zuchten als hij treuzelt met het eten. Hoor ik mezelf tot drie tellen als hij zijn tanden niet nu gaat poetsen. En als het mannetje dan eindelijk op bed ligt en ik met een diepe zucht op de bank plof, voel ik me zo rot. Zo vreselijk rot. Ik begrijp nl. als geen ander waar zijn gedrag en onmacht vandaan komen. Ik zie als geen ander dat hij vooral zichzelf vreselijk in de weg zit.
En als geen ander vind ik op deze momenten niet de moeder die ik anderen leer te zijn.