Tim* is een jongen van 8. Hij zit in groep 4 en de juf begint het een beetje beu te raken. Het is nu al de zoveelste keer dat hij zijn gymspullen vergeet. Hoe moeilijk kan het zijn? Sowieso is hij lastig de laatste tijd. Heel snel afgeleid, moeilijk te motiveren en veel gedoe op het schoolplein. Ik herken het thuis ook wel, zegt de moeder. Maar toch kan ik er mijn vinger niet op leggen, wil jij met ons meekijken?
Dit gesprek hebben moeder en ik aan de telefoon. Ze krijgt klachten van de juf en twijfelt zelf ook een beetje of Tim wel lekker in zijn vel zit. We maken een afspraak voor een intake. Moeder geeft aan dat ze niet zeker weet of Tims vader hierbij aanwezig zal zijn, ze zijn uit elkaar en de communicatie verloopt helaas niet altijd even goed.
Intake
Tijdens het intakegesprek vertelt moeder over het afgelopen jaar. Zij en haar man zijn gescheiden. En alhoewel het niet leuk is en het niet de bedoeling was, gaat het in redelijke harmonie. Ik vraag haar voorbeelden te noemen van harmonie. Ze moet hier hard over nadenken. Bij nader inzien zijn die er eigenlijk toch niet zo veel. Eigenlijk loopt het helemaal niet en is alles een strijd. Over de kinderen zijn ze het gelukkig wel eens. Ik vraag haar hierover meer te vertellen. ‘We houden allebei zielsveel van onze kinderen en hebben het beste met hen voor. We willen allebei dat ze geen last van onze scheiding hebben en het lukt ons best goed om ze overal buiten te houden. Ze zijn nog te klein met hun 6 en 8 jaar. We hebben zo veel mogelijk dezelfde regels bedacht, zodat ze weten waar ze aan toe zijn.’
“Ben je nu alwéér zijn gymspullen vergeten?”
Een van de dingen waar Tim tegenaan loopt, zijn zijn gymspullen. Moeder begrijpt hier helemaal niets van. Ze hebben namelijk van alles 2 gekocht, dus Tim en zijn broertje hebben 2 gymtassen, voor elk huis een. Dus ze snapt niet waarom dat zo moeilijk blijft en lijkt dit haar zoon te verwijten.
Als ik moeder vraag hoe het met haar gaat, is het even stil. ‘Ik ben heel verdrietig,’ zegt ze. ‘Dit was helemaal niet de bedoeling, ik zag het ook helemaal niet aankomen. Ik dacht dat we het goed hadden. Helaas dacht hij daar anders over. Ik ben in de war en heel verdrietig.’
Rouw
De moeder van Tim is in rouw. Ze is hard aan het werk om haar nieuwe leven vorm te geven, om de ongewenste veranderingen proberen te aanvaarden. Dit gaat met vallen en opstaan. Ze geeft toe dat ze veel van het ‘gedoe’ rond de twee huizen puur praktisch dacht te kunnen oplossen. Nu ziet ze in dat dit niet voldoende is. Dat Tim echt meer nodig heeft dan twee gymtassen. Dat hij duidelijkheid nodig heeft, maar ook ouders die -zoals ze altijd al deden- voor hem zorgen. Zorgen dat hij zijn gymtas bij zich heeft, hoort hier bij. Een onnozel voorbeeld van een situatie die voor allen zeer pijnlijk is.
Invoelen
Samen kijken we met een hernieuwde blik naar de situatie. Hoe is het voor de jongens? Wat hebben zij nodig om nu een gevoel van veiligheid te hebben? Wat hebben zij nodig om zich thuis te voelen? Is dat überhaupt een optie in deze fase? Gelukkig is ook de vader van Tim bij een groot deel van de sessies aanwezig. Samen zetten vader en moeder grote stappen.
Meer dan praktisch
Samen zijn zij verbaasd als ze zien welke delen van het regelen zij hebben laten liggen. De jongens zijn het allerbelangrijkst en toch hebben zij hen niet gezien, niet gehoord. Niet écht. Beiden geven toe dat ze dit simpelweg niet durfden, omdat ze bang waren voor de pijn van hun jongens om de scheiding. Nu de eerste storm is gaan liggen, is er echter ruimte om hier wel naar te kijken. De vier neuzen staan weer dezelfde richting op en dat is een prachtig beeld.