Laatst vroeg iemand me of het niet te zwaar is om als hoogsensitief persoon anderen te coachen. Andermans problemen en verdriet te zien en te voelen. Mijn antwoord -zoals altijd- was een volmondig nee. Het is niet zwaar, verre van. Ik heb geleerd dat wat van een ander is, bij de ander te laten. Natuurlijk kost de ene sessie me meer energie dan de andere, maar dat ligt vaak voor een merendeel aan mezelf. Op het moment dat ik moe ben na een sessie, is dat meestal een teken dat het de hoogste tijd is om mezelf wat rust te gunnen. Om te aarden. Om te onderzoeken wat het is dat maakt dat ik niet stevig sta. Maar heel soms komt het contact met een cliënt zo verschrikkelijk dichtbij dat het wel degelijk pijn doet. Veel pijn.
Ze is net 15 geworden
Haar ogen zwart opgemaakt en een ruimvallende trui. Ze friemelt aan haar ring en kijkt me gedurende de kennismaking niet of nauwelijks aan. Wanneer ze me echter wel aankijkt, zie ik zoveel pijn en verdriet dat er een koude schok door me heen gaat. Haar woorden zijn vrij kalm. Ze is slim en zeer zelfbewust. Ze begrijpt prima waarom haar ouders zich zorgen maken en ze begrijpt ook dat zij hier niets aan kan doen. Ze draagt het leed van de wereld op haar tengere schouders en is zich hiervan bewust. Dat dat niet hoeft en niet handig is, maar dat dat voor nu even niet anders kan.
Ook snapt ze dat ze meer begrijpt van onze wereld en maatschappij dan leeftijdgenoten doen. Ze voelt het gemis dat ze dit met niemand kan delen. Ze accepteert ook dat dit bij haar hoort. Ze heeft vriendinnen die drugs gebruiken en met foute mannen omgaan. Ze begrijpt waarom zij dit doen. Ze begrijpt ook dat haar ouders zich hier druk om maken. Het frustreert haar dat haar ouders haar niet voldoende vertrouwen gunnen om deze zorg los te laten, maar ze begrijpt ook dat dit bij liefde voor je kinderen hoort. Ze wil alle geheimen die vriendinnen haar in vertrouwen vertellen, delen. Ze moet het kwijt, anders wordt ze gek. Slapen lukt niet, hoe kan het ook met al die zorgen en ellende om zich heen. Ze weet dat ze eigenlijk afstand zou moeten bewaren, maar voelt zich dan geen goede vriendin en vreest dat er dan heel erge dingen gebeuren. Ze weet dat zij niet verantwoordelijk is voor de daden van anderen, maar weet ook dat het schuldgevoel ondraaglijk zou zijn.
Ik luister naar haar. Ik kijk naar haar. Ik hoor haar. Ik zie haar. Ik ken haar. Ik ben haar.
Genoeg
Na drie kwartier zie ik dat het genoeg is. Ze geeft toe dat het veel energie kost om over zichzelf te praten op deze manier. We maken een nieuwe afspraak en net op dat moment komen haar vader en haar broer binnen. Het meisje van 15 schakelt in een seconde om en lacht ze beiden toe en is de lieve dochter en plagende zus. Het masker past haar uitstekend.
Onderweg naar huis besluit ik een omweg te nemen en de radio aan te zetten. Het eerste nummer dat er uit de speakers klinkt, is Love you more van Racoon. De tranen lopen over mijn wangen.
Ze heeft al een moeder
Wat is het verdomde moeilijk om een hooggevoelig meisje van 15 te zijn. Wat zou ik haar graag geruststellen en zeggen dat het allemaal wel goed komt. Dat het goed is. Maar ik krijg de woorden niet uit mijn mond, omdat ik weet dat het niet waar is. Bovendien is dat niet wat zij nu nodig heeft, ze heeft al een moeder. Zij wil haar verhaal kwijt. Zij wil haar hart luchten.
Ik ben met heel veel liefde diegene die naar haar luistert. Ze mag vertellen wat ze kwijt wil en ik zal niets zeggen. Ik ga niets bagatelliseren, niets relativeren. Ik luister. Als ze me iets vraagt, zal ik antwoord geven. Als ze advies nodig heeft, zal ik haar dit geven. Boven alles zit zij nu diep in mijn hart en huil ik voor haar. Hou ik van haar. En heb ik er het volste vertrouwen in dat het goed komt met haar.