Ik ben erg goed in veel te moeilijk denken. Jij ook? Vroeger op school al, maar ook nu in gesprekken, ligt het bij altijd op de loer dat ik te snel ga en belangrijke basisstappen oversla. Bijna standaard als ik vroeger een proefwerk terugkreeg en de antwoorden zag, schoot er door mijn hoofd “Echt? Bedoelden ze dat!? Dan heb ik weer veel te moeilijk lopen doen. Dat antwoord wist ik natuurlijk heus wel!” Vaak lag voor mijn gevoel mijn eerste ingeving te veel voor de hand, ik kon me niet voorstellen dat dat het goede antwoord kon zijn. En 9 van de 10 keer ging het dus juist mis, omdat ik niet dat antwoord gaf. Herken je dat?
Denken in beelden
Wij gevoelige, slimme beelddenkers (ik denk namelijk dat hierin deels de oorzaak ligt) hebben een andere manier van dingen zien, van dingen benaderen. Ooit volgde ik een opleiding en de vraag bij een tentamen was “Wat is kinderopvang?” Ik ging helemaal los en schreef tig A-4tjes vol over sfeer en thuis en ontwikkeling en talenten en geborgenheid en veiligheid en voeding en ontspanning en spelen en ouderschap en opvoeding en over nog veel meer. Dikke vette onvoldoende. De definitie stond ergens in een kader van het boek dat ik had bestudeerd. Een definitie van één regel, als ik het me goed herinner was het zoiets als “Kinderopvang is opvang voor kinderen die zo veel mogelijk op een thuissituatie lijkt, waar wordt gespeeld, geslapen en gegeten volgens een bepaald ritme en regels.” Tja.. Dat dekt voor mij totaal niet de lading, maarja, dat was wel het gewenste antwoord en dat van mij was dus niet goed.
Fout?
Op Facebook volg ik Meester Mark, ken je die? Hij post regelmatig antwoorden van kinderen op vragen die eigenlijk anders bedoeld zijn. Zo zag ik laatst een opdrachtje voorkomen waarbij van het kind werd gevraagd om de helft van de kippen te kleuren. Er waren 6 kippen getekend. Het idee was dat je er dus 3 inkleurde, maar dit kind kleurde van alle kinderen de helft.
Is dat dan fout? Of is er wellicht in de manier van vragen ruimte gelaten voor verschillende opvattingen?
Niet grappig
Ik denk het laatste. Nu zijn dit redelijk onschuldige voorbeelden, er wordt ook smakelijk om gelachen. Maar als jij het kind bent dat het steeds verkeerd doet, maar geen idee hebt hoe het dan wel moet, is de grap er snel af. Niet zelden wordt deze kinderen zelfs verweten dat ze zich bijdehand gedragen, en dat ze heus wel begrijpen wat de bedoeling is. Nou euh. Nee dus, anders hadden ze het wel gedaan he?
Hooggevoelige kinderen hebben vaak juist heel erg het verlangen om aan verwachtingen te voldoen, ze willen het zo graag goed doen. En ze willen -meestal- al helemaal niet in het middelpunt van de belangstelling staan om iets wat ze fout hebben gedaan. Echt niet.
Het heeft alles te maken met communicatie en met hoe we onze hersenen laten werken. De een hoort en ziet nu eenmaal iets anders dan de ander.
Even checken
Ik heb geleerd het te checken als ik twijfel of ik de vraag goed begrijp. In contact met klanten, als ik een training volg en ook in gesprek met mijn kinderen. Dat checken is echter als kind nog heel spannend en bovendien komt het niet in hun hoofdjes op dat er ook andere manieren zijn om dit te zien.
Dus het is aan ons ouders om hen hierop te wijzen. Stel de vragen, check of je elkaar goed begrepen hebt, laat eens zien hoe jij dacht dat je kind het bedoelde als blijkt dat jullie het verschillend hadden opgevat. Laat je oordeel of onbegrip achterwege en leer je kind op ontspannen wijze dat er meerdere manieren van leren en luisteren zijn. Dat het soms goed is om te kijken of je de vraag goed hebt begrepen. Dat het belangrijk is te vragen wat je niet goed hebt gedaan als je 6 kippen voor de helft hebt ingekleurd. Het vraagt moed en een stevige basis om deze vragen te durven stellen. Laten we hier als ouders iets in betekenen. Dan krijgen onze slimme, gevoelige, talige, beelddenkende kinderen een eerlijke kans op zich op een veilige manier op school ontwikkelen. Doe je mee?
