Ik was 38 toen ik moeder werd. Ouder dan gewenst, maar zoals de meesten van jullie weten, laat het krijgen van kinderen zich niet of nauwelijks plannen.
Tegen de tijd dat onze zoon werd geboren, gingen de meeste kinderen van mijn vriendinnen al naar school. Dus mijn vriendinnen waren ervaren moeders. Erg prettig, want ik kreeg veel tips, veel speelgoed en veel kleertjes. Wat ik ook kreeg, was een luisterend oor en begrip. En wat had (heb) ik juist daaraan soms behoefte!
Hoe anders moet dit geweest zijn voor mijn lieve vriendin S. Ongeveer 10 jaar geleden kreeg zij haar eerste kind en was hiermee een van de eersten in mijn vriendenkring. Vrij snel daarna werd de tweede geboren. Ik kan me goed herinneren dat ik wel eens andere vriendinnen sprak en dat we ons zorgen maakten om haar. Wij woonden toen in Amsterdam en spraken erover onder het genot van een drankje en een bitterbal. Dat was wat we toen gewoon op maandagavond deden, waarom niet? Wij hadden immers geen kinderen en sowieso geen andere verplichtingen. We hadden het erover dat ze zo weinig van zich liet horen. Zou het wel goed met haar gaan? Dat ze toch wel veranderd was. Dat ze geen blije indruk wekte áls we haar al spraken. Ik kan me zelfs herinneren dat we niet altijd begrepen waarom ze niet naar Amsterdam kwam.
Jaren later. Twee kinderen later. Wat begrijp ik mijn vriendin S nu. Natuurlijk had zij geen tijd voor een biertje op maandagavond. Natuurlijk liet ze minder van zich horen. Natuurlijk was ze minder vrolijk. Ze sliep niet en zorgde voor 2 heel jonge kinderen. Natuurlijk was ze even met andere dingen bezig!
Heeft ze signalen gegeven? Heeft ze om hulp gevraagd? Heeft ze kunnen uitleggen dat het best veel is om twee kleine kinderen, een baan en een drukbezette man te hebben? Geen idee. Ik kan het me oprecht niet herinneren.
Wat ik wel weet is, is dat ik als vriendin een flink aantal steken heb laten vallen. Gezegend met onwetendheid, maar dan nog… Ik had er voor haar kunnen zijn. Ik had haar kunnen vragen of ze iets nodig had. Ik had naar haar kunnen luisteren. Ik had op haar kinderen kunnen passen zodat zij eens tijd voor zichzelf had. Ik had gewoon naast haar op de bank kunnen gaan zitten en thee voor haar kunnen inschenken. Of een glas wijn.
Dat alles heb ik echter niet gedaan. Sterker nog, onze vriendschap is helaas verwaterd. Af en toe een mailtje, een geboortekaartje, maar daar bleef het bij.
Nu denk ik best vaak aan haar en hoe eenzaam ze zich in die tijd moet hebben gevoeld. Dus lieve S, je weet wie je bent, het spijt me dat ik er niet voor je was. Ik snap nu ik zelf twee jonge kinderen heb pas hoe druk en vol en zwaar het voor je geweest moet zijn. Het spijt me. En ik mis je.
En jij?
Ken jij jonge moeders in je omgeving? Vriendinnen of zussen die vooral dankbaarheid tonen over hun liefste kind(eren)? Die erg blij zijn en genieten? Maar die er stiekem wel een beetje vermoeid uitzien? Die tussen het bijkletsen over jouw avonturen soms iets zeggen over dat ze het toch wel zwaar vinden? Wees attenter dan ik was en vraag of je iets kunt doen. Bied concreet iets aan. Ze zal wellicht weigeren. Dan bied je het nog een keer aan. Net zo lang tot ze aanvaardt. Geloof me, ze heeft het nodig.