Elk jaar op mijn verjaardag was het weer raak. Mijn vader die met zijn dominee-stem mijn moeder toesprak “Achttien jaar geleden lag je te baren vrouw!” Mijn moeder rolde dan met haar ogen en samen praatten ze dan meestal kort over dat ze nog zo goed wisten hoe het was om mij voor het eerst vast te houden en te zien. Als kind vond ik hier niet zo veel van, het was meer een soort ritueel tussen mijn ouders waar ik toevallig getuige van was. Nu ik echter zelf moeder ben, begrijp ik die momenten van heel bewust terugblikken beter. Drie jaar geleden werd ik moeder van onze jongste zoon. Een terugblik en voorzichtige levenslessen…
Het begin
Na een goede, maar tegelijkertijd gespannen zwangerschap, ben je in het ziekenhuis geboren. De bevalling ging goed en snel en alles was zoals het hoorde. Je was heel klein, dat wel. Je woog slechts 2750 gram en de eerste weken droeg je maatje 44, maar je was gezond. Ik voelde me compleet.
Toen je 4 weken oud was, had je opeens bloed in je ontlasting. De schrik zat er bij mij goed in en we gingen direct naar het ziekenhuis. Daar bleek dat je een nare infectie in je darmen had. Drie antibioticakuren had je nodig om er bovenop te komen. Je bleef sindsdien echter een beetje kwakkelen. Drinken en slapen gingen niet van harte. Je zat niet lekker in je vel. Toen je 7 maanden was, bleek je een ernstig ijzertekort te hebben. Dit verklaarde wellicht waarom je er altijd zo ziekjes uit zag. Een flinke ijzerkuur volgde. Ook hier knapte je enigszins van op, al ging het weer niet van harte.
Zorg
Onze zorg bleef en we besloten akkoord te gaan met de kinderarts om je uitgebreid te laten onderzoeken. Je bleef slecht eten en drinken, sliep niet of nauwelijks en zat nog steeds niet lekker in je vel. Je had wekelijks onverklaarbare koortsen. Je was stil, je liet je niet horen. Mijn vinger kon ik er niet op leggen, maar er was iets niet in orde.
Anderhalf jaar en vele onderzoeken later, waren we helaas niet veel wijzer. Een aantal vervelende en heel vervelende zaken werden gelukkig uitgesloten, maar een oorzaak voor jouw ziek zijn is niet gevonden. Het advies was een second opinion van een kinderarts in een ander kinderziekenhuis. Dit voelde voor ons niet goed en wat volgde beschreef ik in dit blog.
Eenmaal thuis ging het duidelijk een stuk beter met je. Beetje bij beetje kreeg je meer kleur in je gezicht en liet je ons meer van je karakter zien. Vandaag ben je drie jaar mijn liefste T. Vandaag gaat het goed met je. Ben je een grappig, lief en temperamentvol peutertje. Vandaag blik ik terug met mijn moederhart en kijk ik wat ik van jou heb mogen leren lieverd.
Spijt
Ze zeggen altijd dat spijt een zinloze emotie is. Kan zijn, maar als ik kijk naar hoe het jou is vergaan, mijn liefste jongste, had ik achteraf een aantal dingen liever anders gedaan. Allereerst had ik een inspannende reis naar een ver land terwijl ik 32 weken zwanger was, niet gemaakt. Het was een zeer stressvolle trip en ik weet dat dit ons beiden geen goed heeft gedaan. Het spijt me dat ik op dat moment niet beter voor je heb gezorgd. De angst won.
Nadat je die vreselijke ontsteking in je darmpjes had, ben je in een medische molen beland die je erg veel onrust bracht. Op tijden dat je eigenlijk had moeten slapen, zaten we nu met je in de wachtkamer van weer een andere specialist. Kuren die niet goed voelden, angsten die werden aangewakkerd en gevoed. Al met al had ik liever een ander pad gekozen. Ik had je meer rust moeten gunnen, meer vertrouwen in je moeten hebben. De angst won.
Opvang
Toen je 2,5 maand oud was, ging je wennen bij het kinderdagverblijf. Toen je 3 maanden oud was, ging ik 4 dagen werken. Terwijl je me zo vreselijk nodig had. Later pas kon ik zien dat je in die periode in de overleefmodus hebt geleefd. Hoe vreselijk knap dat dit je is gelukt lieve T. Je hebt lang de indruk gewekt dat je door het leven heen kabbelde, dat je een tevreden allemansvriendje bent. Je liet je niet horen. Alles leek ok. Nu kan ik zien dat je het onderging. Dat je heel veel pijn hebt gehad, maar dat je nu eenmaal niet beter wist. Wat had ik je dat ontzettend graag bespaard.
De keuze om minder te gaan werken en meer thuis te zijn, was echt de juiste. Zowel voor jou als je broer. Je vader of ik zijn er. Altijd. Dat is wat jullie nodig hebben. Dat is wat jullie verdienen.
Wankel
Het raakt me enorm dit nu op te schrijven. Tranen rollen over mijn wangen. Wat hou ik verschrikkelijk veel van jullie beiden en wat ben ik blij dat het nu goed met ons gaat. Het rare is dat ik me als moeder altijd stevig en zeker heb gevoeld. Ik kan nu echter zien, dat ik lang niet altijd stevig en zeker heb gehandeld. Die tig keren dat ik me heb laten wegsturen bij de huisarts. Al die keren dat ik tegen mijn gevoel in ging werken en jou bij de opvang achterliet. Al die keren dat ik gefrustreerd was als je weer wakker werd ’s nachts. Al die keren dat ik me wankel liet praten door anderen.
Levenslessen
Ik had dichter bij mezelf moeten blijven. Dichter bij jou mij liefste jongste. Daar komt het wel op neer. Als wij in verbinding zijn, écht in verbinding, dan is er geen twijfel. Dan is er geen onrust. Dan wordt zoeken vervangen door vinden. Als vanzelf. Ik ben jouw moeder en ik zorg voor jou. Jij bent mijn kind en ik blijf bij je.