Hij is 14 jaar. Fysiek een hele vent, maar met een jonge oogopslag. Zodra ik hem zie, moet ik denken aan het prachtige nummer van Paul van Vliet. Meisjes van 13 zijn de jongens van 14. Of in elk geval dit exemplaar.
Hij doet zijn uiterste best zich stoer en volwassen voor te doen, maar het jongetje piept nog regelmatig tevoorschijn.
Raar
Als ik hem bijvoorbeeld vertel over hoe ik mijn middelbare schooltijd heb ervaren. Dat ik eigenlijk altijd moe was en hoofdpijn had. “Dat heb ik ook!” Hij straalt. Als ik hem vertel dat ik uren wakker lag omdat ik me zorgen maakte over alles en iedereen. “Ja, dat doe ik ook!” Hij zucht. Als ik hem vertel dat ik het niet zo belangrijk vond of ik nou won of verloor met een tenniswedstrijd. “Ja, precies! Ik doe maar alsof ik dat heel belangrijk vind, anders vinden ze me denk ik raar.” Hij haalt zijn schouders op.
Als ik hem vertel dat ik altijd op mijn tenen liep om het iedereen maar naar zijn zin te maken. “Ja…. Dat herken ik ook.” Ik vertel hem dat ik elke dag vol goede moed aan mijn huiswerk begon, maar dat het me praktisch nooit lukte om het op tijd klaar te krijgen. Dat ik me hierdoor dommer dan anderen voelde. Dat de frustratie per dag groeide, omdat ik ergens wist dat ik het kon. Ik wist alleen niet hoe. En wanneer. En waarom. “Ja…” Het feest van herkenning maakt langzaam plaats voor een gevoel van intens verdriet.
Erkenning
Hoe fijn het ook is om eindelijk iemand te ontmoeten die hem begrijpt, pijnlijk is het ook. Ook dat herken ik zo goed. “Het ligt dus niet aan mij? Ik ben dus niet gek?” Nee, het ligt niet aan jou en nee, je bent niet gek.
Erkenning is de sleutel als je hoogsensitief bent. Al het andere komt later. Zie jezelf voor wie je bent en accepteer jezelf zoals je bent. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar o zo belangrijk.
Van daaruit kun je opnieuw gaan opbouwen. Zonder al die stemmetjes in je hoofd die je beperken of bang of verdrietig maken.
Deze jongen had geen idee van de term hooggevoelig. Meestal zie ik het nut er niet van in om het te benoemen. In dit geval heb ik het wel gedaan. Omdat ik zoveel van mezelf in hem herkende. Ik had graag op mijn 14e geweten dat ik niet raar, maar hooguit in de minderheid was geweest. Dolgraag. Dat gun ik hem en daarmee is een deel van de cirkel weer rond.
Houden niet van zomerkampen moeten daar toch heen
En zijn daar met z’n honderden verschrikkelijk alleen…