Jezelf zijn… Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik weet nooit zo goed wat hier nou mee bedoeld wordt. En of ik het wel wil. Jezelf zijn. Zou dat zijn dat je voor je eigen mening en gevoel mag uitkomen? Zou dat zijn dat je je niet hoeft aan te passen aan je omgeving, maar dat je je eigen pad mag volgen? Zou dat zijn dat je geen dingen tegen je zin hoeft te doen? Zou dat zijn dat je goed bent zoals je bent en dat dat genoeg is?
Als dát het is, ben ik het ermee eens. En als dat het is -jezelf zijn- streef ik hier ook naar. De ene dag gaat het makkelijker dan de andere, maar per saldo ben ik dan mezelf.
Toch?
Jezelf zijn, wat is dat eigenlijk?
Of bedoelen ‘ze’ met jezelf zijn iets heel anders? Dat je je júist moet vormen naar de verwachtingen van anderen? Dat je jezelf mag zijn, maar alleen als dat dan inhoudt dat je precies bent wat de ander van je verlangt? Van je nodig heeft? Of gezellig vindt? (jakkes)
Herkennen jullie dat? Ben ik eens helemaal open en eerlijk. Besluit ik me bijvoorbeeld te mengen in een discussie over vluchtelingen, krijg ik binnen twee minuten van alles naar mijn hoofd geslingerd. “Jij bent naïef!” “Wat ben je boos!” “Jij bent altijd zo veeleisend!”
Waar is de balans?
Prima. Een volgende keer pas ik voor deze opmerkingen en besluit ik me een beetje in te houden. Nieuwe ronde, nieuwe kansen! Ik focus op het positieve en praat vooral over hoe dankbaar ik ben voor mijn gezin, hoe ik geniet van mijn werk en dat ik het fijn lekker vind dat de lente in aantocht is. Keep a low profile.. Kan niet mis gaan dan. Toch?
Wel dus! “Jij leeft wel in een heel klein wereldje!” “Wees jezelf, je bent erg gemaakt!” “Waarom vertel je niet hoe het écht met je gaat?” “Stel je niet zo aan, zo blij is niemand!”
Oei. Dan is het ook weer niet goed. Óf ik ben te fel, te naïef, te moeilijk of te agressief. Óf ik ben te blij, te tevreden, te gemaakt. Te te te.
Masker
Zolang ik me kan herinneren heb ik moeite met de balans hierin. Begrenzen is -zoals het een goed HSP betaamt- sowieso niet mijn sterkste punt. Ik heb lange tijd een flink masker gedragen. Ik wist niet beter. Dit was voor mij de enige manier om me staande te houden. Soms kriebelde het en deed ik het masker af, maar de pijn werd hier niet minder van. Dan zette ik het maar weer op.
In 2007 ontdekte ik dat ik hooggevoelig was. Mijn wens was duidelijk, ik wilde dat masker niet meer dragen. Ik begreep nu wie ik was. Ik wist wat ik wilde en ik vond het niet meer eng mezelf te laten zien. Ik was zelfs zo ver dat ik bereid was vriendschappen te verliezen. Dit was de echte ik, love me of leave me. Iets van die strekking.
Veel relaties met anderen veranderden inderdaad. Soms in de min, soms in de plus. Prima in balans. Ik leerde incasseren. Ik leerde loslaten. Ik leerde vasthouden. Ik leerde mezelf kennen. Het was goed. Het is goed. Ik ben goed.
Wanneer is het goed?
Eén ding heb ik echter nog lang niet onder de knie. Ik heb nog geen benul waar het perfecte midden ligt van open zijn en acceptabel gedrag vertonen. Als ik echt heel erg moe ben en een afspraak afzeg of om 10 uur afhaak, ben ik een aansteller. Als ik eerlijk antwoord geef op een vraag, word me dat regelmatig niet in dank afgenomen. Als ik mijn geluk toon, word ik aangekeken alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben. Als ik mijn zorgen toon, word me verweten dat ik toch wel erg zwaar op de hand ben. En ondankbaar ook. Als ik mijn dankbaarheid toon, word me verweten toch wel een beetje gemaakt te zijn.
Kom ik weer terug bij Thomas, Ik wil wel eerlijk zijn in alles, maar niet eenzaam zijn*. Precies dat lijken de opties. Vaak schrik ik van de woorden van anderen als ze zich uitgenodigd voelen hun mening over mij te uiten. Soms voel ik me dan zo gekwetst dat ik dagen van slag ben en dan neem ik me weer voor mezelf meer op de achtergrond te houden. Op veilige afstand. Voor zolang het duurt…
Hoe is dit bij jou? Heb jij het perfecte midden gevonden? Wat werkt voor jou? Wanneer mag je er echt zijn? Wanneer en bij wie mag je zijn wie je bent?