Onze zoon is net 4 geworden. De eerste jaren van zijn leven gedraagt hij zich 100% voorspelbaar en als een ‘typisch’ gevoelig jongetje. Van de introverte soort, kijkt de kat uit de boom, schrikt van geluiden, stelt diepzinnige vragen, duldt geen druppel water op zijn shirt, is meester in zich groot houden en aanpassen, houdt niet van drukte of grote groepen, moet landen na een uitje, peutert een minuscuul blaadje peterselie uit zijn pasta en is -boven alles- zijn allerliefste zelf.
Op zijn tweede verjaardag haalden wij het in ons hoofd om voor de jarige Job te zingen. Samen. Enthousiast. Luid. Alle blikken op hem gericht. Dit bleek achteraf zijn eerste traumatische ervaring. 😉 Zijn volgende verjaardagen (van hemzelf en anderen) was hij bereid te vieren, maar onder de voorwaarde dat er niet gezongen werd. Prima.
Zijn derde verjaardag heeft hij zeer tevreden spelend in zijn kamer doorgebracht, terwijl de rest in de woonkamer en de tuin zijn gang ging. Goede oplossing.
Van die dingen dus. Voor ons -zijn gevoelige ouders- was dit alles heel goed te vatten. We deelden zijn voorkeuren en hadden het grootste begrip voor zijn afkeuren.
Wij zijn er klaar voor!
En dan nadert zijn vierde verjaardag. Die grote dag. Die dag dat hij opeens een hele grote jongen zou worden. Die dag waarna hij Naar De Basisschool zou gaan. Wij zijn voorbereid. Ons kan niks gebeuren. Alle hens aan dek. Welke vorm van frustratie, angst, verdriet, weerstand er ook zou komen, wij zullen het (h)erkennen en er goed mee omgaan. Hem de ruimte bieden, dingen uitleggen. Geduld hebben, vooral veel geduld hebben. En natuurlijk ook geregeld dat middagen thuis tot de mogelijkheden behoorde die eerste weken, want “hij zal het vast heel indrukwekkend en doodvermoeiend vinden allemaal.”
Realitycheck
Meneer zeilt er gewoon doorheen. Hij kijkt ons weg die eerste keer wegbrengen. Sowieso krijgen wij de laatste tijd regelmatig een blik die DÛH lijkt te zeggen. Hij vindt het fantastisch en het loopt als een zonnetje. Alles onder controle en wat is het leuk op school. Wat zijn we trots.
Iedereen blij. Toch?
Echter. Met één factor hebben we niet voldoende rekening gehouden. Een factortje van bijna 2 jaar. Een broertje dat niet beter weet of er is geren en gepraat in huis. Een klein jongetje dat niet beter weet dan te volgen wat zijn grote voorbeeld doet. Een jongetje dat gewend is aan nergens aan te mogen komen. Dat lieve jongetje snift. Hij mist zijn broer verschrikkelijk en is verdrietig. Voor hem is de verandering groot, onverwacht en ongewenst.
Kunnen wij gelukkig toch nog ergens heen met onze opgespaarde extra liefde en aandacht.. <3