dromen durven doen

“Je hebt er zelf voor gekozen!” “Ja, dat herken ik, die van mij ook de eerste weken niet!” “Gewoon negeren, gaat het vanzelf over.” “Een papfles voor het slapen gaan.” “Zijn bed in een andere hoek van de kamer zetten.” “Osteopaat!” “Massage!” “Hij spiegelt jou. Wat houdt jou wakker?” “Een steen onder zijn bed leggen.” “Overdag wakker houden.” “Meer laten slapen overdag.” “Die druppeltjes, hoe heten ze ook alweer, die werken!” “Naar een chiropractor!” “Kleine kinderen, kleine zorgen!” “Lavendelolie.” “Overdag met hem meeslapen!” “Homeopaat.” “Uit logeren, kunnen jullie lekker bijtanken.” “Opstelling!” “Slaapwekker.” “Een lampje in zijn kamer.” “Zijn kamer zo donker mogelijk maken!” “Melatonine.” Enz..

Waarschijnlijk heb je een vermoeden waar dit over gaat: doorslapen. Of beter gezegd: Niet doorslapen. Mijn man en ik zijn helaas experts op dit gebied. Onze zoon werd geboren in maart 2012 en besloot te gaan slapen toen hij grote broer werd. Onze jongste werd afgelopen mei 3 jaar en heeft alles bij elkaar misschien een maand goed geslapen. Dus reken maar uit. Dit is een lustrum waar ik liever niet voor was uitgenodigd.

Onze oudste had gewoon af en toe een flesje of een knuffel nodig. Soms was hij zijn speentje kwijt. Allemaal onhandig en zeer jammer dat dit elke nacht gebeurde, maar het was te overzien. Niets om ons zorgen over te maken, hooguit irritant. We hadden om de nacht dienst en dat werkte redelijk prima.

Onze jongste is een ander verhaal. Eerder schreef ik al over zijn valse start en ook op de nachten had dit uiteraard effect. Als hij overdag weigerde te drinken, was elke druppel die hij bereid was ’s nachts tot zich te nemen een zegen. Als hij huilend van de pijn niet kon slapen, was het voor ons niet meer dan logisch hem vast te houden en te troosten.

Na dat beruchte lustrum waren we echter ten einde raad. Dat einde van het Latijn lag al lang en breed achter ons. Mijn concentratie, geheugen, energie en lontje waren ondertussen tot nul gereduceerd. Hoe we überhaupt nog konden functioneren zonder in misdadige situaties te belanden, mag een wonder heten en verdient naar mijn bescheiden mening een medaille.

Kortom.

Ik was er klaar mee. Ik was er klaar voor. Er moest iets gebeuren. Ik wilde slapen. Ik wilde wakker zijn.

Na een wanhopige oproep op Facebook, reageerde mijn lieve vriendin Simone direct. Lang geleden hebben wij elkaar leren kennen in Maastricht waar we beiden sociaal pedagogische hulpverlening studeerden. Zij heeft ondertussen al jaren een praktijk voor opvoedondersteuning in Utrecht en zij wilde ons helpen. Fijn! Het voelde direct als een  heel logische stap. Eigenlijk stom zelfs dat ik hier niet eerder aan had gedacht..

Na een uur aan tafel bij Simone werd duidelijk waar de schoen knelde. Voor mij was het erg goed dat Simone steeds herhaalde dat het nu al 1,5 jaar heel goed met onze jongste gaat. De eerste jaren waren zorgjaren en ik had nog altijd die Pavlovreactie in mijn systeem: Hij roept, dus er is iets mis, dus ik moet erheen! Terwijl dit al ruim 1,5 jaar niet meer nodig was. Het gaat echt goed met hem. Wat een opluchting. Wat een inzicht! Het was opeens heel makkelijk om die oude reactie los te laten en te vervangen door strakkere kaders. Samen met een aantal praktische zaken zoals een slaapwekker en een vervroegde bedtijd, bleek dit de oplossing!

Onze zoon vraagt nu zelf of hij naar bed mag (dat is ongeveer een uur eerder dan zijn oorspronkelijke bedtijd) en slaapt vervolgens het klokje rond. De wetenschap dat hij nu aan zijn rust komt, dat wij weer kunnen bijkomen en dat er vanaf nu weer energie is om het leven te leven, is zo waardevol. Dus lieve Simone van Opvoedinzicht in Utrecht, je bent onze held. Duizendmaal dank! Ik draai me nog een keertje om..

P.S. Klik op de button hierboven om mijn GRATIS E-book: HSP & Volle hoofden te downloaden. Boordevol met praktische tips en handvatten.

Hartelijke groeten Janina

Interessant? Deel is lief!

Facebook
Pinterest
Twitter

Ook leuk om te lezen

slide
HSP

Gekleurde bril

Ik vind het heerlijk om naar een bepaald tv-programma te kijken en tegelijkertijd de commentaren op twitter hierop te lezen. Noem het een afwijking, noem

Lees dit artikel »
HSP

Ik weet precies wat ze voelt, want ik ben haar

Als er iets is dat alle moeders in mijn praktijk met elkaar gemeen hebben, is het dat ze zichzelf herkennen in hun hooggevoelige kind. Ze herkennen de strijd, de onzekerheid en de onmacht. Zij waren namelijk zelf vroeger ook zo. En ze vinden het vreselijk dat ze nu zelf zo ongeduldig en machteloos zijn als hun zoon of dochter zichzelf in de weg zit. HSP

Lees dit artikel »
HSP

Over voeding, maar dan anders

Onze jongste zoon heeft een beetje een valse start gehad en de eerste twee jaar van zijn leven stonden veelal in het teken van onverklaarbare koortsen, niet goed eten en drinken, niet goed groeien en nauwelijks slapen. Hij en zijn buik hebben het zwaar gehad en een van de “naweeën” is problemen met voeding.

Lees dit artikel »

Reacties

6 Comments:
26 september 2017

Dank voor je reactie Maaike. Jij hebt het ook jarenlang heel zwaar gehad als ik je zo lees. Ik herken het zombie-gevoel, ik denk inderdaad dat dat een copingmechanisme is.
Gaat het nu goed? Hoe lang duurde het eer bij jou de mist optrok? Ik slaap nu bijna 3 maanden en ben er nog niet helemaal merk ik. Alsof mijn lichaam op een heel trage manier aan het resetten is. Hoe was dat voor jou?

26 september 2017

Slaapgebrek is ernstig. Bij mij heeft het een aantal jaar geresulteerd in leven als een ‘zombie’. Ik kon nauwelijks nog emoties ervaren. Waarschijnlijk een natuurlijke manier om de negatieve gevolgen van gebrek aan slaap te reduceren. Hoe vaak werd ik wakker? Toen ik het ging tellen kwam ik tot 10+.

Met mijn vierde kind heb ik jaren lang samen geslapen en dat scheelde enorm. Dan kreeg ik meer rust en doordat ik borstvoeding gaf, was het een kwestie van aanleggen en doorslapen. Verrukkelijk. Altijd al, maar vooral als kinderen telkens weer wakker worden en dan iets nodig lijken te hebben. Mijn kinderen hadden denk ik, veel behoefte aan nabijheid. Misschien om zich veilig te voelen.

Hoe herkenbaar: de knop omzetten. Er in eerste instantie achter komen dat die impuls achterwege kan blijven. De impuls om direct in de startblokken te staan. Om meteen te denken en handelen alsof er gevaar dreigt.

31 juli 2017

Poeh Daphne, jij begrijpt het helaas veel te goed. 🙁 Fijn dat het nu beter is! En dankjewel. 🙂

31 juli 2017

Dankjewel Carla!

25 juli 2017

Ja dat herken ik. Drie kinderen met zeer ernstige voedsel en inhallatieallergie en heel vaak ziek. Zeer vaak ernstige ziekenhuisopname’s. Kantje boord liggen en dan ineens na 15 jaar mag een kind bijna normaal eten en zijn de andere twee niet meer zo ernstig ziek. En om daar dan op te vertrouwen en af en toe ook normale dingen te doen….Om af en toe te zeggen dat het goed gaat….Dat waren hele stappen. Toen jaren daarna we misschien wel teveel vertrouwd hadden op het gaat goed en er een ernstige anafylactische shock kwam en wij als ouders (kind woonde niet meer thuis) gezellig bij de film met telefoon uit zaten…toen was het wel weer even een omschakeling om er toch weer veel rekening mee te gaan houden. En om toch de verantwoordelijkheid daar te laten waar hij hoorde. Een heel verhaal echter ik snap zo waar bij jullie de schoen wrong. Het is zo moeilijk om van veel zorgen om een kind de knop om te zetten naar het gaat goed

En gelukkig gaat het goed en mag je er van genieten

25 juli 2017

Respect! Respect voor het doorgeploeterde lustrum en respect voor het kwetsbaar zijn. Mooi voorbeeld van kwetsbaarheid als kracht! Lfs

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *