Tijdens mijn opleiding voor kindercoaching (eeuwige dank aan Christa Wiersma en Jeannette Bakker <3), werd na een intensieve ochtend een moment van ontspanning ingeleid. We mochten allemaal gaan liggen, kussen onder ons hoofd, dekentje over ons heen. Even bijkomen. Even niets. Tenminste, dat was wat ik verwachtte..
Er klonken klanken door de vredige ruimte. Een gitaar. Spaans. Dan opeens een heldere stem. Een vrouw. Maar dan de woorden. BAM. Die komen binnen. De tranen stromen direct over mijn wangen. Niet te stoppen. Mijn hoofd begrijpt er niets van. Mijn hart opent zich. Mijn buik verkrampt. Christa masseert mijn voeten.
Tijd om te landen
Toen vond ik dat vooral attent kan ik me herinneren, nu begrijp ik wat ze hiermee deed. Ze deed wat ik nodig had. Dat wat mijn grootste angst was. Dat wat de grootste weerstand opriep. Ik moest landen. Ik moest aarden. Ik moest op aarde. Met mijn voeten in de klei. Beide beentjes op de grond. Het was de hoogste tijd.
Van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam
Maar wat een lastige opdracht. Het was niet zomaar gedaan. En nog steeds niet. Mijn neiging blijft vluchten naar boven (metaforen met mijn tijd bij KLM zijn legio…). Ik vlucht in mijn hoofd of zweef er zelfs boven. Nog steeds moet ik er mijn best voor doen erbij te blijven. Het kost me nog steeds moeite me echt verbonden te voelen met de aarde. Mijn valkuil is dat de afstand prettig en vertrouwd voelt. Dat is wat ik ken. Dat is wat ik weet. Dat is wat ik aankan. Daar kan ik op vertrouwen. Dat is veilig. Terwijl ik tegelijkertijd weet (en dat is de paradox) dat ik me beter in mijn vel voel, als ik gegrond ben. Dat voelt echter, voller, liefdevoller.
Dan ben ik verbonden. Met mezelf en met anderen. Daar kies ik voor. Keer op keer. Op keer.
Heimwee – Lenny Kuhr
Is het gewoon of is het vreemd
Ik voel me altijd een beetje ontheemd
Een beetje verdwaald, een beetje verloren
Dat wat ik mis had nooit een naam
Maar heeft bij mij altijd bestaan
En ik wil het ook houden, ik laat het niet gaan
Ik heb altijd heimwee
Altijd heimwee
Altijd heimwee
Altijd al
Zo’n verlangen
Naar de sterren
En nog verder
Altijd al
Vroeger als kind, diep in de nacht
Dikwijls gedroomd, zo dikwijls gedacht
Het komt als ik groot ben, alles komt later
Later verliefd, later op reis
Later beroemd, dapper en wijs
Later, ja later, maar het was anders
Want dat wat ik wou en wat ik bedoel
Dat is een hemelhoog gevoel
Dat stijgt in je hoofd, waarin je gelooft
Ik heb altijd heimwee
Altijd heimwee
Altijd heimwee
Altijd al
Zo’n verlangen
Naar de sterren
En nog verder
Altijd al
Het is niet gegaan zoals ik dacht
Er bleef iets bestaan dat wenkt en smacht
Ik reis door het licht op de stem van de stilte
Haar hoogten zo hoog, m’n armen gespreid
De liefde zo lief, voorbij de tijd
Oneindig ben ik toegewijd
Altijd heimwee
Altijd heimwee
Altijd heimwee
Altijd al