Wie kent deze regel uit een van de nummers van Marco Borsato niet? Het is een zeer Nederlandse of wellicht gewoon menselijke reactie op een heftige gebeurtenis.
Ik zie in verschillende vormen mensen nu ook zo reageren. Op maandag zijn de scholen dicht en op dinsdag (of uiterlijk woensdag) kunnen we thuis met schoolwerk aan de gang. Coaches kunnen niet in hun praktijk coachen, dus toveren zij in no time een online training om toch in verbinding met hun klant te blijven. We proberen er allemaal op onze eigen manier iets van te maken.
Begrijp me niet verkeerd, hoe kun je daar tegen zijn? Het getuigt van kracht en hoop dat mensen hierin veerkrachtig zijn en meebewegen op wat aangeboden wordt. Ik ben geboren in Rotterdam, de oneliners die hiermee te maken hebben vliegen me al mijn hele leven om de oren..
En toch..
Vergeten we niet iets?
Nu de ergste schok soms lijkt te gaan liggen en de eerste manieren gevonden worden om hiermee om te gaan, bekruipt me toch weer een heel bekend gevoel. Ik herken wat hier gebeurt en ik wil het niet. Ik verzet me hier persoonlijk al jaren tegen. En toch was ik er zelf ook weer aardig ingetrapt.
We slaan namelijk in deze hele situatie een nogal belangrijke stap over: VOELEN!
Het lijkt alsof we onszelf niet de tijd gunnen om stil te staan bij wat er allemaal gebeurt. Om ons heen, binnen ons werk en gezin, maar ook in onszelf. Het is niet niks lieve mensen, wat er verandert. Het is niet niks niet te weten wat er aan komt en hoe dit eruit komt te zien. Het is niet niks om machteloos te staan en ongevraagd in een soort kampeermodus te worden geslingerd met je man en kinderen 24/7 om je heen.
Uitnodiging
Ik nodig (daag..) je graag uit om -wanneer je er ruimte voor hebt- een moment voor jezelf te nemen en te voelen wat dit met jou doet. Ben je bang? Ben je boos? Maak je je zorgen? Ben je geïrriteerd? Zie je er als een berg tegen op om met je man alleen in een huis te zijn de hele tijd? Of vind je het stiekem heerlijk en kom je hier niet voor uit?
Wat het ook is wat deze situatie met je doet. Gun het ruimte. Gun jezelf ruimte. Maar vooral, gun je gevoelens ruimte.
Dat is minstens zo belangrijk als het nadenken en praktisch handelen. Geloof me. Voelen is belangrijk.
Wat gebeurt er met je als dit leest? Herken je wat ik schrijf of helemaal niet? Wil je er iets over delen?
