Ik zie het overal om me heen en voel het zelf ook . Het is al een tijdje gaande, dat voel ik ook. Eerder dacht ik dat het met politiek en regels te maken had, nu zie ik dat het over iets anders gaat.
Waar hééft ze het over zul je je nu afvragen?!
Ik heb het over het sneller trillen van de aarde. Ik heb het over het ontbreken van heilige huisjes. Ik heb het over politiek. Ik heb het over corona. Ik heb het over bewustwording. Ik heb het over geloof. Over vertrouwen. Ik heb het over onrust. Ik heb het over pijn. Ik heb het over verdriet. Ik heb het over opvoeden. Ik heb het over opruimen.
Als er iets is dat me de afgelopen jaren duidelijk is geworden, is dat de ouders van nu een heel andere taak hebben dan onze (voor-)ouders. Onze ouders en wij zijn opgevoed door mensen die hun normen en waarden vooral ophingen aan geloof en politiek. De meeste kaders waren gezet en bleven in stand. Regels omtrent opvoeding bijvoorbeeld stonden vrij vast. Je deed wat je vader of moeder deed. Punt. Kwam je uit een lange lijn van arbeiders? (ja, die term mocht je toen nog gebruiken..) Dan werd jij dat ook. Als jij degene was die iets anders wilde, had je een flinke dosis zelfvertrouwen en overtuigingskracht nodig, en dan nog was het maar de vraag of het ging gebeuren. Kinderen moesten luisteren, zich gedragen, aan de regels houden en doen wat er gezegd werd. In een notendop kwam het daar tot twee generaties geleden wel op neer.
Dat je overgrootmoeder 3 kinderen heeft verloren, was niet iets waar over gesproken werd. Even slikken en weer doorgaan. Dat je opa werd vermoord in de tweede wereldoorlog, was in de jaren die volgden ook geen onderwerp van gesprek, we waren druk met andere dingen. Emoties en gevoelens werden niet of nauwelijks besproken. Hoe groot de pijn ook was, hij werd onder het tapijt geschoven. Of we namen nog een extra borrel..
Ik realiseer me dat ik in algemeenheden spreek, maar ik denk dat de strekking duidelijk is. En waarschijnlijk voor de meesten van jullie herkenbaar?
Soms lijkt het alsof we in een tijd van onmetelijke vrijheden leven. We leven (meestal) in welvaart, zijn vrij en hebben legio opties om uit te kiezen. Studies, vrienden, reizen, partners, kinderen, je mag het allemaal zelf weten. Doe wat goed is voor jou.
Wat velen van jullie echter zullen herkennen, is dat al die vrijheden helemaal niet zo vrij voelen. Het brengt ook verwachtingen met zich mee, want we hebben die vrijheden wel tot de max in te zetten. Hoe we dit moeten doen en hoe we hiervan moeten genieten, en -het belangrijkst- hoe we ervoor zorgen dat we onze éigen verwachtingen en dromen waarmaken, wordt ons niet geleerd. Bovendien merken we al snel dat als we echt afwijken van de gebaande paden er heel veel weerstand ontstaat. Is die weerstand niet van onszelf, is het wel van de generaties voor ons die ons voedt met hun eigen beperkende overtuigingen.
Ik wijk een beetje uit. Het spijt me. Eigenlijk is dit ook niet echt een onderwerp om op zondagmiddag na een nogal bewogen week in een paar woorden te vatten. Of misschien ook juist wel.
Wat ik vooral wil zeggen dat er veel onrust is. Het virus, maar vooral alles wat hier op volgt brengt veel meningen, onzekerheden en gedoe. Het is koud, op diverse lagen. Dat het dus klopt dat je je overweldigd voelt. Dat het klopt dat je het soms even niet weet.
We worden geconfronteerd met onze overtuigingen, en met die van onze ouders die we ook in ons dragen. Waarheden zijn niet zomaar meer waarheden, er is een flinke wereldwijde reset gaande en dat maakt wankel.
Tel daarbij op dat we binnen deze generatie eigenlijk nog niet hebben ontdekt hoe we ons leven willen inrichten, hoe we onze kinderen willen opvoeden, hoe we willen voorkomen dat we doen wat onze ouders deden, dan is het niet gek dat we moe zijn. We ons machteloos voelen en er eigenlijk gewoon de kracht niet voor hebben. En we het zo graag juist goed willen doen.
Tussen al deze vraagtekens en het plannen en regelen door, worden we geconfronteerd met onze eigen overtuigingen. En worden we uitgedaagd om te onderzoeken of deze nog wel van toepassing zijn. Of ze misschien al nooit van jou waren, maar van je ouders bijvoorbeeld. Of dat je nu moet bekennen dat het fundament waar jij je opvoeding en je werk op had gestoeld, opeens niet zo stevig is als je hoopte dat het was. Deze tijd en alles wat het brengt, maakt wankel. Het maakt ons wankel. Niets is meer zeker. We missen iets om op te leunen.
Of dit je nu aanspreekt of niet, of je nu begrijpt wat ik bedoel of niet: Van mij krijg je een dikke knuffel op afstand, een compliment voor hoe het je het allemaal voor elkaar bokst en een hart onder de riem op de momenten dat je het niet meer ziet zitten. Al met al flik je het toch maar en dat is een compliment waard. ♡
