Het is ondertussen ruim 4 jaar geleden, maar ik herinner het me als de dag van gisteren. Mijn oudste zoon zat net op school toen deze 100 jaar bestond. Groot feest natuurlijk! Dat was eerlijk gezegd al een kleine reden tot paniek, maar we stapten er open in en hij leek het heus leuk te vinden allemaal. Alle kinderen en leerkrachten waren verkleed (bijna alle kinderen, die van mij zag dit dan weer echt niet zitten, prima) en er werden allerlei leuke oud-Hollandse spelletjes gedaan. Lekker spelen en rennen, onze kleuter van net 4 had het goed naar zijn zin.
Draaiorgel
Totdat er een gevaarte het schoolplein op kwam rijden.. Het was een draaiorgel. Nu weet ik niet hoe het bij jou zit en ik wil niemand beledigen, maar van mij mogen deze dingen voor eens en altijd van het straatbeeld verdwijnen. Nostalgie omarm ik, maar binnen bepaalde grenzen. De keuze van de liedjes, het gerammel met het geldbakje, het ongemakkelijke gevoel als je iets geeft, het ongemakkelijke gevoel als je niets geeft.. Maar vooral het ongelooflijke geluid van deze apparaten geven gaat mij door merg en been. Vreselijk! Te hard, te veel, te vol, te lang, te alles. Ik ren er het liefst hard van weg.
Vrolijkheid alom
Terug naar de feestdag op school bij mijn zoon. Het orgel wordt met veel bombarie het schoolplein opgereden en natuurlijk is iedereen nieuwsgierig. De kinderen komen allemaal richting het orgel en wachten gespannen af wat er gebeuren gaat. Dat wachten duurt niet lang en daar zijn ze dan, de vrolijke klanken van ouderwetse kinderliedjes. Ik hoor mensen die gelijk gaan meezingen, ik zie kinderen vrolijk hun ogen uitkijken.
En ik? Ik zucht en puf me door de herrie heen en vertel mezelf dat dit hartstikke leuk is en dat ik me niet moet aanstellen en dankbaar moet zijn voor de moeite die is genomen om dit te regelen.
Dan valt mijn oog op een klein jongetje. Hij heeft een gewone spijkerbroek aan en een gewone jas. Zijn ogen staan groot en angstig en hij houdt met zijn handen zijn oren dicht.
Mijn zoon.
Verstijfd van schrik
Het beeld raakt me. Ik zie tig kinderen vrolijk zingen en springen. En dan dat ene jongetjes dat het overduidelijk helemaal niet naar zijn zin heeft en aan het bijkomen lijkt van de schrik van zijn leven. Verstijfd en geen idee wat te doen.
-diepe zucht-
Ik loop naar hem toe en til hem op. We lopen samen snel richting het hek en weg van het schoolplein. Weg van die ongelooflijke herrie. Weg. Gewoon weg.
Ik voel hoe zijn lijfje langzaam ontspant als hij met een zucht tegen me aan leunt.
Hooggevoeligheid is natuurlijk veel meer dan moeite hebben met harde geluiden. Veel meer. En toch vond ik dit een zeer treffend voorbeeld van hoe verschillend een ervaring kan binnenkomen. Mijn zoon was echt in de minderheid met zijn reactie. Het was niet te ontkennen. En daarom schrijf ik er nu over.
Herken jij dit? Weet jij ergens dat je zoon of dochter echt anders is, maar voel je weerstand of twijfel? Misschien van jezelf, maar wellicht ook van anderen?
Vertrouw op je gevoel
Neem van mij aan dat je het bij het rechte end hebt. Dat jij het goed aanvoelt en dat het klopt. Dat je kind zich niet aanstelt en inderdaad vaak een andere benadering nodig heeft dan de meeste kinderen van zijn/haar leeftijd. Vertrouw op je gevoel. Jij bent de moeder van je kind, jij weet het.
Wil je meer leren over hooggevoeligheid? Wil je af van die twijfel en onzekerheid? Ben je het beu dat je steeds je verontschuldigen maakt als je kind ergens niet aan mee wil doen of iets spannend vindt? Zou je graag meer weten over hoe je je kind beter kunt begeleiden?
Maak dan nu een afspraak voor een online sessie van 30 minuten. Vertel me wat er speelt en ik vertel je wat ik voor jullie kan doen. Gratis en vrijblijvend, dus doen! Klik het kader hieronder aan en ik hoop je binnenkort te spreken.