Ze kijkt me aan en het is bijna alsof ze me smeekt het alsjeblieft op te lossen. Nu. Alsof ze van me verlangt dat ik Het Grote OpvoedHandboek er even bij pak en haar in 3 stappen ga vertellen wat ze kan doen om het te voorkomen. Ik kan voelen dat ze echt ten einde raad is en geen idee meer heeft hoe deze negatieve spiraal te doorbreken.
Emoties
De emoties lopen thuis hoog op. Nu was dat eigenlijk altijd al wel een beetje het geval, het was nooit saai. Een beetje roering is ook wel leuk, een beetje pit in een karakter, af en toe een flinke discussie is prima. De laatste maanden vliegen ze echter bijna dagelijks uit de bocht en het is al lang niet leuk meer.
“Soms betrap ik me er zelfs op dat ik expres afspraken maak om ‘s avonds maar niet thuis te zijn, ga ik uit eten met vriendinnen. Natuurlijk is dat ook gewoon gezellig, maar ik voel dat ik ook aan het vluchten ben. Ik ben te bang voor wat er nu weer mis zal gaan en wat ik nu weer naar mijn hoofd geslingerd krijg. En vooral ben ik bang wat ik nu weer tegen mijn meisje ga zeggen. Ik doe dan zo lelijk tegen haar, dat vind ik vreselijk!”
Onmacht
Zowel bij moeder als bij dochter is de onmacht groot. Op de een of andere manier zijn ze in een situatie beland waar er heel weinig nodig is om kortsluiting te voelen. En om een of andere vage reden zijn de vonken tussen moeder en dochter het hevigst. Vader krijgt het soms ook te verduren en haar zusje is ook niet altijd even mild in het uiten van haar emoties, maar tussen moeder en dochter is het echt het ergst. Elke ochtend is het een kwestie van minuten eer de eerste clash een feit is.. Ik begrijp heel goed dat moeder radeloos is en wil dat er iets verandert.
Oude vriend
In een sessie met moeder alleen gaan we onderzoeken of ze dit gevoel van onmacht en vluchten kent, of ze dit eerder heeft gevoeld of ervaren. Zo op het eerste gezicht komt er niets in haar op, maar door een oefening ontdekt ze opeens een periode heel lang geleden die haar precies zo liet voelen als nu.
Wauw, die zag ze niet aankomen. Hallo oude pijn, hallo oude vriend. Jou ken ik.
Ieder haar proces
Natuurlijk ben ik ook met dochter aan de slag gegaan. Zij bleek zich om diverse redenen minder veilig te voelen op school. Dit maakte dat ze constant heel alert moest zijn op wat er om haar heen gebeurde (en dat is heel veel als je in groep 6 zit) en bovendien deed ze haar uiterste best om zich te beheersen en haar emoties niet te laten zien in de klas en op het schoolplein. Met succes. Dit koste alleen zo veel energie dat er zodra ze thuis kwam flink ontladen moest worden en dit uitte zich in heel boos worden op haar moeder. We zijn samen aan het werk gegaan en het is de dochter gelukt om op andere manieren met haar angst en gevoelens om te gaan, een aantal heeft ze zelfs gedag kunnen zeggen, heel knap. Dit heeft veel rust gebracht.
In dezelfde periode ben ik met moeder gaan onderzoeken wat maakt dat ze zich zo voelde en of het nog wel nodig was zich nu nog steeds zo te voelen. Oude angsten en patronen werden zichtbaar en mochten doorbroken worden. Dit gaf veel duidelijkheid en ontspanning waardoor ze de buien van haar dochter niet meer persoonlijk nam en er dus veel kalmer op kon reageren. Ook dit bracht heel veel rust.
Struikelen en opruimen
Dit traject met moeder en dochter geeft mooi weer hoe we in een gezin ontzettend veel invloed op elkaar uitoefenen. Het geeft ook mooi weer hoe oude patronen ons soms erg in de weg kunnen zitten. De emotie, de wrijving die het gedrag van je kind in je opwekt, is altijd deels van jou. Hiermee bedoel ik dat je dit gedrag ziet door de bril van je eigen ervaring. Wij ouders hebben invloed zoals onze ouders dat op ons hadden. Op het moment dat je voelt dat er ergens iets uit de hand is gelopen of scheef gegroeid is loont het zeer de moeite hier eens met een coach (bijvoorbeeld) naar te kijken. Alleen gedragstherapie voor het kind is -mijns inziens- nooit de hele oplossing. Een mooi gezegde dat dit prachtig verwoordt is het volgende: “Over de stenen die ouders niet opruimen, struikelen hun kinderen.”