Laatst was ik op een borrel waar ik iemand tegenkwam die zei mij langere tijd “Die moeder van dat blog over gevoelige kinderen en Sinterklaas” had genoemd. Ik was blij verrast, mijn blogs worden dus echt gelezen, leuk hoor. In één adem ging ze echter door en zei dat ze het echt onzin vond wat ik had geschreven, omdat werkelijk alle kinderen de periode rond Sinterklaas heel druk en spannend vinden. Ik was een beetje overrompeld en kon op dat moment helaas niet adequaat reageren, maar natuurlijk ging dit voorval nog een aantal keren in de herhaling tussen mijn oren.
Zou ze gelijk hebben? Zijn alle kinderen hier op die manier gevoelig voor? Terwijl ik de vraag stel, weet ik dat het antwoord nee is. Gewoon nee. In dit specifieke geval was de ruimte gevuld met heel veel kinderen die het fantastisch naar hun zin hadden. Die het natuurlijk best spannend vonden en wellicht moe waren van alle drukte, maar die een viering op de zaak bij papa of mama hartstikke leuk vonden en -vooral dat- prima aan konden.
Niet die van ons. Die had er, zoals Joling zo mooi zingt, echt de kracht niet voor. Echt gewoon niet. Daar zit geen gram aanstelleritus bij. Hij is oprecht overweldigd en kan het niet (ver)dragen. Dit geweld aan geluiden, geuren, warmte, mensen, maar vooral de spanningen van alle anderen in de ruimte en die van hemzelf erbij die hij zorgvuldig al een paar weken aan het opbouwen was.
Dit deel van het raadsel was dus vrij snel opgelost. Wat me echter nog steeds bezig houdt, is waarom ik geen antwoord paraat had. Wat is dat voor gekkigheid? Ik ben zelf hoogsensitief, heb twee hoogsensitieve kinderen en ik ben al sinds 2009 coach voor hoogsensitieve kinderen en volwassenen. Hoezo laat ik me dan zo makkelijk overbluffen? En waarom lijk ik op zo’n moment te vergeten dat ik juist zo veel mogelijk bij wil dragen aan het onbegrip en de onwetendheid over de eigenschap HSP?
SCHAKELEN
Er is een aantal antwoorden mogelijk en waarschijnlijk een combinatie van all of the above. Ik was er niet op voorbereid dat er na het verkapte compliment over het lezen van mijn blog, zo’n statement zou volgen. Het schakelen van de ene naar de andere modus kost me gewoon te veel tijd op die momenten. Tenminste, in mijn hoofd zwiep ik in die drie seconden 48 keer op en neer, soms met een dalletje richting mijn hart, maar mijn mond kan simpelweg de woorden niet gauw genoeg vinden.
In de uitwisseling met deze vrouw van hooguit 4 zinnen, zit heel veel. Namelijk: Ik ben gezien. Ik word gelezen. Ik word niet geloofd. Ik word niet serieus genomen. Mijn zoon wordt niet geloofd. Mijn zoon wordt niet begrepen. HSP is onzin. Wat jij doet is onzin. Ik doe het dus niet goed. Het is me niet gelukt HSP op de kaart te zetten. Zelfs niet bij iemand die de moeite neemt mij te volgen en te lezen.
Natuurlijk. Het gaat ver, daar ben ik me van bewust. Lieve vrouw, wie weet lees je dit ook en herken je jezelf, waarschijnlijk was deze opsomming aan conclusies helemaal niet jouw intentie. Daar ga ik voor het gemak van uit. We vinden elkaar namelijk aardig, daar twijfel ik niet aan. En toch spoken deze gedachten af en aan sindsdien door mijn hoofd. Gek hè?
WAT RAAKT ZO?
Wat is het nou precies dat me zo raakt? Waarom lukt het me niet om die gesprekje uit mijn hoofd te zetten? What’s the big deal? Volgens mij het niet zien van mijn zoon. Het niet écht zien van mijn zoon. De zoon die zo keihard werkt om het altijd en overal goed te doen, die op zijn tenen loopt om zijn best te doen. De zoon die echt heus wil, maar die soms gewoon echt niet kan. De zoon die zo sterk en zo lief en zo slim en zo wijs en zo krachtig is. Die zoon. Die zoon die zij ook kent. Die zoon wordt niet erkend.
VOORDEEL VAN DE TWIJFEL
Misschien is het overdreven. Een beetje te veel lading kan ik in dit voorbeeld heus zelf ook vinden. En toch is het iets dat aan de lopende band gebeurt, elke dag weer in contact met bekende en minder bekende mensen. Een laagje oordeel is er altijd en dat brengt mij regelmatig aan het wankelen. Meestal gelukkig slechts een seconde, soms iets langer.
Weet je? Je hoeft het niet te begrijpen, je hoeft het niet eens te geloven, maar doe mij en mijn zoon een plezier en gun ons het voordeel van de twijfel, aanvaard dat het voor ons de enige waarheid is. Dat wij HSP zijn en dat we daarom heel veel dingen écht anders ervaren dan jij. Niet slechter, niet beter, gewoon anders.