Het is donderdagmiddag. Ik heb geen werkruimte, de jongens hebben vakantie en soms is het thuis even zoeken naar een moment -en locatie!- voor administratie en andere zaken die naast het coachen bij het voeren van een praktijk komen kijken. Vandaag besluit ik dus een paar uur in een fijn koffietentje in de buurt te gaan zitten. Ik was er eerder met zoonlief en het viel me toen op dat er veel laptops, stille mensen, gratis wifi en stopcontacten waren. Onthouden! En hier zit ik dan. Langzaam maar zeker helemaal gek te worden.
Geluid
Om me heen zie ik mensen die genieten van hun drankje, die rustig in gesprek zijn of die aandachtig aan het werk zijn. Ik doe mijn vingers in mijn oren. Het wordt alleen maar erger. De geluiden gaan me door merg en been. Het bestek dat uit de bestekbak wordt gehaald. Of er juist in wordt gegooid. De verse smoothies die in de blender gaan. De koffiebonen die gemalen worden. De koffieprut die wordt afgetikt. De muziek, met nét te veel bas. Het volume laag genoeg om niets te herkennen, hoog genoeg om vervelend te zijn. Dit heet trouwens horecamuzieksadisme. Maar dit geheel ter zijde.
Het zeer bekende, maar lang niet gehoorde stemmetje klinkt in mijn hoofd: “Je bent niet normaal! Het is niet normaal dat je hier niet rustig kunt genieten en werken. Het ligt allemaal aan jou, je bent raar. Stel je niet aan!”
Ik ben niet gek. Heus niet.
Dat weet ik ondertussen. En toch kan het me nog steeds overvallen, het gevoel van anders zijn dan de meesten. Ik heb het niet onderzocht, maar waarschijnlijk heeft het merendeel in het kroegje niet eens gehoord dat er verse smoothies in de blender bereid werden, het felle gerinkel van het bestek en dat die ene man in de hoek door de hele ruimte te verstaan was. Tja. Ik zal het maar weer noemen, het H-woord. Hoogsensitief. Hooggevoelig. Het is een feit. Ik ben het.
Hardnekkig, dat HSP
Hooggevoeligheid is er in vele soorten en maten. Waar ik persoonlijk vooral tegenaan liep, was dat emoties van anderen net zo duidelijk voelbaar waren als die van mezelf. Daar was ik me natuurlijk helemaal niet van bewust en ik werd regelmatig overvallen door heftige emoties die ik helemaal niet kon plaatsen. Dat was heel verwarrende en soms zelf eng. Ik had moeite mezelf te vinden in contact met anderen. Dat klinkt misschien vaag, maar daar komt het voor mij op neer. Met grote regelmaat was ik mezelf helemaal kwijt. Ik voelde me wankel als mensen niet oprecht waren. Als mensen onbetrouwbaar bleken, checkte ik uit. Ik had geen idee waar mijn grenzen lagen, laat staan ze te bewaken. Heel consequent negeerde ik alle signalen van mijn lichaam.
Dit deel heb ik in de loop der jaren tot op het bot uitgewerkt en is me nu duidelijk. Ik weet wat belangrijk voor me is en hoe ik het voor mezelf fijn kan houden. Het lukt niet altijd, maar dat is niet erg. Als ik een keer over mijn grenzen ben gegaan, weet ik vaak hoe dit gebeurde en dan is het slechts een kwestie van tijd om weer bij te komen. Het is goed.
IK MOET WEG
Waar ik echter in de loop der jaren nog altijd niet tegen bestand lijk te zijn, zijn geluiden. Ik hoor alles en heel hard. En ik kan me hiervoor niet afsluiten. Concentreren is absoluut onmogelijk en ik besef dat van werken op deze manier niet veel zal komen. Ik heb acuut hoofdpijn en krijg het Spaans benauwd.
Het is zover. Ik moet weg. En wel nu. Ik stop mijn spullen in mijn tas, reken af en vlucht naar buiten. Daar sta ik in de deuropening een paar keer diep adem te halen, totdat ik me realiseer dat ik nogal in de weg sta.
Ik pak mijn fiets en besluit naar huis te gaan. Ik heb het geprobeerd en vandaag is het niet gelukt. Misschien morgen..