Zoals zovelen van jullie ervaar ik een haat-liefde verhouding met corona. De haat is niet zozeer haat, maar meer een grote kluwe aan vraagtekens. Ik stel altijd al heel veel vragen, maar ontvang nu voor mijn gevoel nauwelijks antwoorden. De verschillen tussen alle waarheden/meningen en dus ook in het handelen worden steeds groter. Het onbegrip voor elkaar groeit en daar word ik niet blij van. De tijd zal het leren.
Liefde
De liefde dan! Want die is er gelukkig ook. Ik geniet enorm van de extra tijd met mijn gezin. Ik ben wat ze noemen ambivert, dat zit tussen introvert en extravert in. Ik voel me prima binnen de muren van ons fijne huis. Vanzelfsprekend mis ik contact met mijn moeder en vriendinnen en ik kan niet wachten tot ik de deuren van mijn praktijk weer mag openen, maar over het algemeen voel ik me goed. En geniet ik dus van mijn drie mannen. Een grote (mijn man) en twee kleine (net 8 en bijna 6). Beide jongens vieren dit jaar hun verjaardag niet of in elk geval flink vertraagd. Ze krijgen wel hun cadeaus en beiden zijn helemaal into LEGO. De folders zijn niet aan te slepen en verlanglijstjes worden geplakt alsof het Sinterklaas is. Heel gezellig.
Laatst was mijn jongste (volgende week wordt hij 6) zijn geld aan het tellen om te kijken of hij een coole dino van Lego kon kopen. Terwijl hij aan het tellen was, vroeg hij me waarom ik eigenlijk nooit Lego kocht. “Jij koopt alleen maar eten van je zakgeld, nooit speelgoed.” Hij bedoelde het als vraag, maar voor mij kwam hij als een vrij heftige constatering binnen. Hij heeft gelijk, ik ben zo’n moeder geworden die alleen voor haar kinderen koopt. Nu ben ik heus niet zielig, als het kan geef ik graag geld uit aan etentjes en koffie drinken aan zee. Maar inderdaad, echt los gaan? Echt voor mezelf iets kopen wat niet persé alleen maar nuttig of noodzakelijk is? Dat gebeurt inderdaad heel weinig.
Moederdag
Dus lieve zoon van me, dankjewel voor deze wijze en welkome les. Het is bijna moederdag en ik ga Lego vragen. Letterlijk Lego. Want dat is er ook voor grote kinderen en ik vind het fantastisch. Ik ben 46 en heb straks voor het eerst een eigen Legoset. Wauw, wat verheug ik me hier ontzettend op!
Herken jij dit? Koop jij ook te weinig leuks voor jezelf? Heb jij ook de neiging om vooral aan je kinderen te denken als je (nu) online gaat?
Ik nodig je graag uit hier eens naar te kijken. Mild uiteraard. Wat is het patroon dat zichtbaar mag worden? Welk voorbeeld wil jij zijn voor je kinderen op dit vlak?
Ik daag je van harte uit om voor moederdag (of je verjaardag, of kerst, of..) een cadeau te vragen wat NIET praktisch is. 😉
Hi Jasmijn, helaas zie ik je reactie nu pas. Wat mooi dat je ook aan de Lego bent! 🙂 Dat wat je over je zoon schrijft zullen velen herkennen, let it gooooooooo. Geniet van je VW-busje!
Wat ontzettend herkenbaar! Ik heb dus net voor Moederdag een geweldige legoset gekregen (van een volkswagen busje) want ik vind het geweldig maar zou het nooit voor mezelf kopen. Hoewel ik mezelf betrap om alles in elkaar te zetten voor mijn 6 jarige gevoelige zoon die er alleen maar frustratie van ervaart als het niet in 1 keer perfect gaat.