In 2005 was ik een week in de ban van psychosynthese. Oorspronkelijk was de week bedoeld ter introductie van de opleiding die het Instituut Psychosynthese aanbiedt, maar voor mij -en vele anderen- was het een week van zelfreflectie. Tijdens een van de visualisaties, kwam opeens het beeld van de vuurtoren naar voren. Dat beeld heeft me sindsdien niet meer losgelaten.
De vuurtoren in mijn visualisatie was zeer oud en gerestaureerd. Hij (zij) stond eenzaam aan de kustlijn. Ze zag veel schepen naderen en het deed keer op keer pijn dat de schepen niet dichterbij kwamen. Ze bleven voorbijvaren, ondanks haar grote verlangen ze dichtbij te laten komen. Ik huilde zoals ik nog nooit gehuild had. Terwijl ik het zo schrijf, kan ik de beelden weer duidelijk voor me zien en voel ik ook het gevoel weer dat ik erbij had.
Mijn vuurtoren
Sinds die eerste kennismaking met mijn vuurtoren -nu ruim 13 jaar geleden- ben ik veel metaforen tegengekomen die met licht en donker te maken hebben. Veel van deze beeldspraak werd mij voorgehouden door allerhande hulpverleners, coaches, en vriendinnen die ik om hulp vroeg na mijn spontane klaplong. Ik moest opnieuw leren ademhalen, ik moest gronden, landen, aarden. Alle adviezen nam ik in als een spons, ik moest immers anders, ik wilde niet weer inklappen, ik wist zelf blijkbaar niet hoe, dus liet ik het me door anderen met kennis, ervaring en autoriteit graag vertellen. Ik moest mijn licht vooral dimmen, ik straalde te hard, ik was daardoor onzichtbaar en kon bovendien anderen niet zien. De schaduwkant moest ik aanvaarden, maar ook weer niet te veel want wat je aandacht schenkt groeit. Ik moest weg van die eenzame plek, ik moest me onder de mensen begeven, de haven in. Ik moest verantwoordelijkheid nemen en het leven in. Niet te flauw, hup. Dan zou het allemaal beter worden.
Bubbel
Met al deze adviezen en wijze woorden, ging ik hard aan de slag. Ik moest en wilde alles. Ik heb keihard gewerkt en je zou verwachten dat mijn worsteling minder zou worden. Ik zou me vast beter en meer verbonden voelen. Helaas. Dat gebeurde niet. De pijn bleef net zo hevig, ik voelde me nog net zo alleen, ik voelde me nog steeds onzichtbaar terwijl ik voor mijn gevoel van de daken schreeuwde dat ik gezien wilde worden. Het mocht allemaal niet baten. Het enige effect was eigenlijk dat ik geen alternatief meer kon bedenken. Beide kanten van het spectrum had ik uitgebreid geleefd en een kans gegund. Beide kanten deden pijn en kostten bergen energie.
Dus ik stapte mijn bubbel in, dat deed wél veel goed. Mijn liefde ging vooral naar mijn man en onze kinderen. Mijn tijd ging ook naar hen en naar mijn praktijk. Mijn wereld werd kleiner dan ooit, maar dat voelde zonder twijfel beter. Veiliger.
Mijn puzzel 28.0
Het was niet eens zo lang geleden, het inzicht dat een keerpunt betekende. Ik denk dat het gedurende dit jaar gebeurde, het was geen bepalende seconde of gebeurtenis, het waren 1001 kleine dingen die op een andere manier samenkwamen en nu wel pasten.
Een pilletje en een spuitje
Met hulp van medicatie heb ik mijn energie en geheugen weer terug. Een wezenlijk deel van de strijd die al jaren lever, lag simpelweg buiten mijn bereik. De erkenning dat het niet aan mij lag, dat er met mijn wil en mijn houding niets mis is en nooit geweest is, was een waanzinnige opluchting. Dit geeft enorm veel lucht en ruimte. Mijn advies aan jou zou echt zijn, blijf onderzoeken, blijf je gevoel volgen, vind die ene arts die wel naar je luistert en ga het aan. Sluit uit, sta toe, neem in. Het mag.
Ik hoef het niet alleen te doen
Ten tweede: Ik hoef het niet alleen te doen. Sterker nog, ik kan en wil het niet alleen. Ik ben me ervan bewust dat dit niet stoer en niet cool en niet geëmancipeerd en niet modern en niet onafhankelijk is. Het zal allemaal. Ik heb een spiegel nodig om mezelf te zien. Dat is geen zwakte. En al was dat het wel, het is zoals het is.
Ik straal zoals ik wil
Het derde (en derde en vierde en vijfde) inzicht is misschien niet eens zo onverwacht. Ik kon het alleen eerder echt niet zien. Ben je er klaar voor? Komtie: Ik mag *hiermagjegerustnetalsikeenvloektussenplaatsen* stralen zo hard en zo zacht en zo fel en zo warm en zo lang en zo kort als ik zelf wil!
Zo. Die is eruit. En dan bedoel ik niet dat ik ga shinen als een girlboss. Ik ga niet schreeuwen, ik ga me niet boven anderen stellen, niets van dat. Ik straal gewoon zoals ieder mens straalt. Anderen gaan niet meer voor mij bepalen dat ik mijn licht moet dimmen (of juist niet), mijn luiken moet open zetten (of juist dicht) of mijn aandacht meer (of juist minder) op anderen moet richten. Dat bepaal ik zelf.
Zichtbaarheid
Anderen hebben niets te zeggen over mijn zichtbaarheid, net zo min als dat ik iets te zeggen heb over die van hen. Als ik de ander wil zien, zal ik kijken, met aandacht en een open hart. Wil de ander mij zien, verwacht ik hetzelfde. Als ik anderen wil horen, zal ik luisteren en vragen stellen en nog meer luisteren. Dat mogen zij omgekeerd ook bij mij doen. Jaren heb ik het mezelf verweten als anderen mij niet zagen of begrepen. No more.
Verbinding is nog altijd een verlangen en zal het altijd blijven. Gronden is nog altijd goed voor me, maar niet altijd. Beide vind ik lastig. Als het me lukt, ben ik vrij en voel ik me gelukkig. Als het niet lukt, voel ik me steeds vaker ook vrij.
Dit jaar laat ik meer van mezelf én van anderen achter dan ooit en neem ik meer van mezelf mee naar de toekomst. AHO! ♥
