Practice what you preach

Wat is het toch fijn om een ander te helpen. Om bij de ander te zien en te begrijpen wat hij of zij fout doet en -dat vooral- hem of haar vertellen dat en hoe het beter kan! Heerlijk is het, niet waar? Voor een ander weten we altijd precies aan te wijzen in welke richting die eerste stap moet worden gezet. Of wat er radicaal veranderd moet worden. Voor een ander. 

Maar dan voor onszelf. Ik ben niet vies van een robbertje navelstaren. Echt niet. Ik vind de mens en ook mezelf een zeer interessant wezen en meer dan de moeite waard te bestuderen. Ik heb uren, weken, maanden, jaren aan mijn ontwikkeling besteed en weet dat ik nog lang niet uitgeleerd ben.

Herkenbaar? Ben jij ook van onbewust onbekwaam, opgeklommen? Via bewust onbekwaam naar misschien nu zelfs af en toe bewust bekwaam? Hulde! Dat is iets om trots op te zijn. Het is vast niet altijd makkelijk geweest, maar het is je gelukt.

Overprikkeld

Als ik dit schrijf heb ik het vooral over omgaan met prikkels en over mijn hooggevoeligheid. Voor jou kan het een ander onderwerp zijn. Of wellicht hetzelfde.

Wat weet ik het allemaal goed. Ik heb alle boeken gelezen die erover geschreven zijn, ik lees me suf aan blogs en onderzoeken, ik praat erover met iedereen die maar interesse heeft, ik werk dagelijks met hoogsensitieve mensen van alle leeftijden die ik mag begeleiden. En dat gaat goed. Ik weet wat het is en ik weet wat ik doe. En ik weet dat ik het goed doe.

Meestal gaat het bij mij ook goed. Tot die keer dat het fout gaat. Tot dat moment waarbij ik stiekem bij het opstaan na die onrustige nacht al weet dat dit niet mijn beste dag gaat worden. Tot die dag dat mijn liefste zoon van 3 jaar ‘toevallig’ ook zijn beste dag niet heeft. Tot die dag dat hij meer dan wat dan ook mijn lieve liefde, begrip en geduld nodig heeft. En ik dat simpelweg niet kan opbrengen.

In plaats daarvan zie ik mezelf streng en onaardig reageren als hij moet huilen. Hoor ik mezelf geïrriteerd zuchten als hij treuzelt met het eten. Hoor ik mezelf tot drie tellen als hij zijn tanden niet nu gaat poetsen. En als het mannetje dan eindelijk op bed ligt en ik met een diepe zucht op de bank plof, voel ik me zo rot. Zo vreselijk rot. Ik begrijp nl. als geen ander waar zijn gedrag en onmacht vandaan komen. Ik zie als geen ander dat hij vooral zichzelf vreselijk in de weg zit.

En als geen ander vind ik op deze momenten niet de moeder die ik anderen leer te zijn.

 

Zou je het fijn vinden om ervaringen, twijfels, onzekerheden, tips en successen te delen met
andere ouders van gevoelige kinderen? Dat kan!
Ik heb een besloten Facebookgroep opgericht met precies dit doel en je bent van harte welkom:
HSP & Bewust opvoeden

P.S. Klik op de button hierboven om mijn GRATIS E-book: HSP & Volle hoofden te downloaden. Boordevol met praktische tips en handvatten.

Hartelijke groeten Janina

Interessant? Deel is lief!

Facebook
Pinterest
Twitter

Ook leuk om te lezen

slide
HSP

Gekleurde bril

Ik vind het heerlijk om naar een bepaald tv-programma te kijken en tegelijkertijd de commentaren op twitter hierop te lezen. Noem het een afwijking, noem

Lees dit artikel »
HSP

Ik weet precies wat ze voelt, want ik ben haar

Als er iets is dat alle moeders in mijn praktijk met elkaar gemeen hebben, is het dat ze zichzelf herkennen in hun hooggevoelige kind. Ze herkennen de strijd, de onzekerheid en de onmacht. Zij waren namelijk zelf vroeger ook zo. En ze vinden het vreselijk dat ze nu zelf zo ongeduldig en machteloos zijn als hun zoon of dochter zichzelf in de weg zit. HSP

Lees dit artikel »
HSP

Over voeding, maar dan anders

Onze jongste zoon heeft een beetje een valse start gehad en de eerste twee jaar van zijn leven stonden veelal in het teken van onverklaarbare koortsen, niet goed eten en drinken, niet goed groeien en nauwelijks slapen. Hij en zijn buik hebben het zwaar gehad en een van de “naweeën” is problemen met voeding.

Lees dit artikel »

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *