Mijn peuter eet niet

Ok. Het is misschien een beetje dom en waarschijnlijk (kuch) zou ik het niet over de daken moeten schreeuwen, maar hé! Het had gekund. Hierbij beken ik plechtig dat toen onze zoon maanden achtereen riep dat hij als hij vier was écht fruit en groenten zou gaan eten, ik hem geloofde. Echt waar. Alles behalve broccoli, dat was immers voor kinderen vanaf tien jaar. Vooruit.. Ik geloofde hem op zijn woord en zeurde een half jaar niet (of nauwelijks) over onaangeraakte partjes appel of genegeerde worteltjes. 

De zoon is ondertussen vier en –je verwacht het niet– hij eet nog steeds geen fruit en groenten. Hij houdt er een waterdichte logica op na en hij scoort hoog op consequent zijn, dat dan weer wel. Zo vindt hij bananen bijvoorbeeld lekker, maar alleen bij het kinderdagverblijf. Het kinderdagverblijf waar hij al maanden niet meer naar toe gaat.  Ik kan ál mijn coachtechnieken uit de kast halen, hij blijft erbij en houdt de kaken stijf op elkaar. Tot voor kort accepteerde hij alle vormen van groene groenten, als ze maar gepureerd waren en wij het pesto noemden. Nu wordt hij blij van jus. Maar dan niet over aardappeltjes, maar als saus over de pasta of als soep. Tja.. Broodjes met pindakaas en hagelslag, plakjes worst, knijpfruitjes en gerookte zalm. C’est tout.

Het houdt niet over, maar het is goed. Zonen eten en drinken allebei zoals ze altijd wel of niet deden, maar het is goed. Per saldo krijgen ze voldoende binnen, zijn ze blij en actief en zien ze er heerlijk en gezond uit. Geen wolkje aan de lucht.

Totdat we een bezoek aan het consultatiebureau brengen. Zoon van 4 is toch wel erg klein. BMI is perfect, maar hij heeft eigenlijk de lengte en het gewicht van een jongen van 2. Gemiddeld. Op het moment dat ze het zegt, voel ik al een klein krampje. Hij is klein, ja, dat zijn zijn ouders ook en hij doet het hartstikke goed. Toch? Of niet? Zou er toch iets mis zijn?
Prompt is er deze week strijd aan tafel. Ik maak me zorgen en ben weer verkrampt Het lukt me niet er geen overdreven aandacht aan te schenken. Alle tips and trics komen voorbij in mijn hoofd. Wat kan ik nog proberen? Welk kunstje werkt vandaag? Welk lijstje, welk gerecht, welke beloning (nee!), welke straf (nee!), welke overtuiging… Net zo snel als ik begin de lijstjes in mijn hoofd te raadplegen, net zo snel stop ik er weer mee. De sfeer is ondertussen tot het nulpunt gedaald. Zoonlief eet nog steeds die bruine boon niet en ik weet het gewoon even niet meer. Ik besluit tot liefde over te gaan en het te laten. Hij gaat lekker spelen en ik bewaar zijn eten.

Die verrekte lijstjes met tips

Ik heb me er ook schuldig aan gemaakt. Aan die verrekte lijstjes schrijven. Lijstjes met tips. Terwijl ik nog heel goed weet hoe irritant het was om opgesomde open deuren te lezen over het laten slapen van je kind. Alsof ik al die dingen al niet tig keer had geprobeerd. Een belediging vond ik het. En wat doe ik nu zelf? Ik voed jullie met mijn lijstjes. Mijn excuses! Mijn intenties waren goed, maar je zult het  me niet meer zien doen hoor. Geen tips over slapen en eten. Niet uit mijn koker. Want weet je? Jij, de ouder van je kind, weet het zelf. Niemand weet het beter. Vergeet de meningen van anderen. Negeer de succesverhalen van anderen. Schenk liever je aandacht aan de liefde die je voelt voor je kind en blijf vooral trouw aan je eigen gevoel. Vertrouw erop dat het prima is als je het soms even niet weet. Ontspan. Vertrouw op jezelf en op je kind. En negeer vooral de lijstjes van mensen als ik..

EDIT 2018: De jongens zijn ondertussen 4 en 6 en eten nog steeds niet erg goed. De oudste proeft nu in elk geval regelmatig en ontdekt beetje bij beetje dat er best veel lekker is. Het duurt even, maar dan heb je ook bijna wat.  😉