Over voeding, maar dan anders

Onze jongste zoon heeft een beetje een valse start gehad en de eerste twee jaar van zijn leven stonden veelal in het teken van onverklaarbare koortsen, niet goed eten en drinken, niet goed groeien en nauwelijks slapen. Hij en zijn buik hebben het zwaar gehad en een van de “naweeën” is problemen met voeding.

Mijn hart breekt
Zowel voor hem als voor ons zat er gedurende een lange tijd een flinke lading op eten. Hij at heel slecht en we hebben alle tips en tricks uit alle boeken en alle hoeken 47 keer uitgeprobeerd. Zonder het gewenste resultaat. Toen hij 5 was, zat hij regelmatig huilend aan tafel “Ik wíl wel, maar ik kán niet eten.” Mijn hart breekt nog altijd als ik eraan terugdenk.

Wat uiteindelijk de oorzaak was, zullen we nooit weten. Wat de oplossing was eerlijk gezegd ook niet. Het zal een combinatie van al die verschillende tips en tricks zijn. En natuurlijk zijn groei. Wel weten we ondertussen dat het goed met hem gaat. Gelukkig al heel lang en ook geniet hij sinds een ruim jaar van verschillende gerechten en smaken. (hij is bijna 7 als ik dit schrijf)

Feest!
Vandaag is het woensdag en had hij een feestje. Een van zijn vrienden was jarig geweest en samen met een groepje kinderen gingen ze lekker pannenkoeken eten en een speurtocht houden. Na afloop wordt onze zoon opgehaald door oma. Ook een feestelijke gebeurtenis, want als gevolg van de maatregelen en haar leeftijd was ze een paar weken niet bij ons geweest.

Hij is helemaal door het dolle heen. Blij, uitgelaten, druk, moe. Ik zie de walletjes onder zijn stralende ogen. Als we aan tafel gaan, krijgt hij geen hap door zijn keel. “Heb je geen honger liefje? Of vind je het niet zo lekker?” “Het eerste,” antwoordt hij. Gelukkig begrijpen wij hoe dat werkt bij onze gevoelige jongste. Hij zit gewoon vol van alle indrukken van de dag en er kan geen hap meer bij. Hij drinkt zijn water en gaat na het eten in bad en lekker naar bed. Geen onvertogen woord.

Ook dit is overprikkeling
Dit zijn de momenten dat ik zo dankbaar ben dat wij weten wat HSP is en hoe dat er bij onze jongens uit ziet. Dit is dus een van die uitingen. Hoe verleidelijk is het om op dit soort momenten de strijd aan te gaan? Of met een rotgevoel de tafel af te ruimen? Wij hebben hier alle vier helemaal geen last (meer) van. Per saldo eet onze lieverd voldoende, groeit hij goed en is hij actief. Vandaag was hij vol van alle feestelijkheden en morgen eet hij weer gewoon. Alle vertrouwen.


Herken je dit? Wat doet dit met je als je dit leest? Wil je er iets over delen?