Het rare is dat ik me de exacte datum van de miskraam niet kan herinneren, terwijl ik normaal gesproken juist alle data onthoud. Wat ik nog weet, is dat ik op 20 april was uitgerekend. We waren voor de tweede keer bij de verloskundige en de echo was niet goed. Het hartje klopte niet meer. “Jammer joh”, waren de woorden die ik me voor de rest van mijn leven zal herinneren. Ik werd naar huis gestuurd met de boodschap te wachten tot het los zal komen. Als ik nog vragen had, moest ik maar even bellen.
Wijn en chocola
Terwijl mijn vriend wijn en chocola kocht, belde ik op de parkeerplaats mijn vriendin die ongeveer net zo ver was als ik. Ik kwam nauwelijks uit mijn woorden. Nadat we samen de eerste tranen hadden gehuild, vertelde ze me in staccato wat ik moest doen. Direct naar de huisarts en een curretage eisen. Afwachten me hoela. En dat deed ik. De volgende dag meldde ik me in het ziekenhuis in Utrecht, kreeg een roesje en werd wakker met een lege buik. Au.
Liefde
De dagen die volgden, gingen nogal aan me voorbij. Ging ik werken? Meldde ik me ziek? Ik weet het oprecht niet meer. Ik zie me in bad, eindeloos in bad. Onbedaarlijk huilen. Aan de telefoon met mijn vader die met me meehuilde. Mijn moeder die net als ik wist dat het een meisje was, van wie ik een prachtige rozenkwarts kreeg. “Die staat voor liefde zei de mevrouw in de winkel”.
“Jij ook?”
Beetje bij beetje ging het weer door. Het leven. Buiten mij om. Ik praatte er met iedereen over en voelde me gesterkt door de liefdevolle troost die mensen ons gaven. We waren zo verguld dat we eindelijk zwanger waren, dat we het de hele wereld al hadden laten weten. Blessed with ignorance.. Verbaasd kwam ik er achter dat heel veel lieve mensen om me heen ook een miskraam hadden meegemaakt. Op een of andere manier was dit eerder niet ter sprake gekomen. Soms omdat ze het liever niet deelden. Omdat ze het niet konden of niet wisten hoe. Wat me vooral raakte was dat de ervaringen praktisch gelijk zijn. En hoe eenzaam de meesten zijn in dit proces. De term niet genomen rouw is passend.
Recht op rouw
De afgelopen jaren deelde ik af en toe iets op social media of via mijn site over mijn miskramen. (na deze eerste volgden er helaas nog 2) Elke keer kreeg ik er heel veel reacties op. Een klein deel openbaar, het merendeel in de vorm van een bericht achter de schermen. De behoefte om over de miskramen te praten blijkt enorm. Veel vrouwen willen delen, hebben behoefte aan troost en (h)erkenning. Voor velen is er echter niet echt een manier om deze troost te vinden. Om deze rouw te leven.
Zoals eerder gezegd, wil ik aan dit thema aandacht en tijd gaan schenken. Ik ben me aan het verdiepen in rouw en de vele vormen van rouw. Mocht je zelf een miskraam hebben meegemaakt, mocht je er op een andere manier mee te maken hebben gehad, weet dat je welkom bent. Samen gaan we kijken naar wat gezien mag worden. Luisteren naar wat en wie gehoord mag worden. Je hebt recht op rouw.
Dankjewel voor je reactie Linda, de opleiding en het boek van Miriam van Kreij zijn inderdaad een belangrijke tool om aan deze vorm van rouw en verlies aandacht te schenken.
Begrijp ik het goed dat je zelf een miskraam hebt gehad onlangs? Dat spijt me Linda, ik hoop dat je je omringd voelt door warmte en liefde.
Samen kunnen we een verschil maken. Fijn!
Warme groet Janina
Wat een mooi stuk! Het is een onderbelicht onderdeel van onze maatschappij.
De opleiding ‘Vrouwen met een miskraam goed begeleiden’ bij Miskraambegeleiding Nederland van Miriam van Kreij sluit hier naadloos op aan. Wat goed dat hier aandacht voor is. De impact kan erg groot zijn, daar kwam ik onlangs pas achter. Daarom ga ik vaders en moeders, met of zonder kinderen, begeleiden die zwangerschapsverloes hebben geleden.
Succes met je mooie werk Janita!