Het is gezellig druk in de rij van de supermarkt. Ik ben me net aan het afvragen wanneer ik nou ‘s ga afleren om op zaterdag boodschappen te doen als een vrouw mijn aandacht trekt. Ze is niet geslaagd en probeert zich langs de rij naar de uitgang te murwen. Terwijl ze dit doet houdt ze haar handen omhoog en roept steeds met een grote lach op haar gezicht “metoo! metoo!” De mensen in de rij lachen met haar mee. Ik betaal mijn boodschappen en loop naar buiten. Verbaasd. Verward.
Klaar
Opeens ben ik er helemaal klaar mee. Het is een krom vergelijk, maar voor mij heeft het raakvlakken met hoe ik reageer op mensen die als volgt praten: “Nou, dan gaan we eerst trouwen en dan nemen we in oktober een kind. Eerder vinden we gewoon niet handig, want dan zijn er al zoveel jarigen in onze familie!” Ik heb me hier jaren aan geërgerd. Hoe kán het dat deze mensen denken dat iets als het krijgen van een kind te plannen is? ‘Blessed with ignorance’ helpt mij. Dat te denken maakt mij milder. Wat is het fijn dat zij hier zo onwetend in staan en wat gun ik hen deze onschuld te behouden. Het lukt me niet altijd, maar meestal wel. En dat is fijn. Vooral voor mij.
Me too light
Op diezelfde manier ging ik in eerste instantie met de reacties op #metoo om. Ik kon oprecht voelen dat het eigenlijk best fijn is dat veel mensen verbaasd reageerden op de ophef en echt niet snapten waar al die fuss nou om te doen was. Lang heb ik deze houding helaas niet kunnen vasthouden. Social media, maar ook programma’s als DWDD en Pauw maakten een woede in mij los waarvan ik niet wist dat ik het in me had.
Ik hoor bij de grote groep #metoolight. Ik ben goddank nooit aangerand of verkracht. Er zijn nooit machtsspelletjes gespeeld ten koste van mijn veiligheid of eigenwaarde. Wel zijn er jongens en mannen geweest die dingen deden die ze eigenlijk niet hadden moeten doen. Zij hadden beter moeten weten en hadden mijn leeftijd als reden moeten zien hun neigingen te onderdrukken. Anderen hadden gelegenheid niet moeten verwarren met toestemming.
Inlevingsvermogen
Ik hoor dus bij de groep die mazzel had. Dat wil echter niet zeggen dat ik niet weet dat het een groot maatschappelijk probleem is dat aandacht verdient. Het is best raar dat ik op mijn 43e nog steeds fake telefoongesprekken voer als ik van een parkeerplaats naar mijn huis loop. Het is best raar dat het slachtoffer in dit soort kwesties vaak als schuldige wordt aangewezen, want dronken, rokje, of wat dan ook. Dat dit een soort universeel aanvaard gegeven is, is van de zotte.
Wat me echter woedend maakt en wat me een grenzeloos gevoel van machteloosheid geeft, is dat mensen die ik redelijk hoog had ook werkelijk geen benul lijken te hebben. Gewone mensen met keurige meningen en een verstandige kijk op wereldzaken lijken opeens direct uit een grot te komen wandelen en zijn alle realiteitszin opeens kwijt. Spanning en misbruik worden voor het gemak door elkaar gehaald. Sex en macht lijken inwisselbaar. Het raakt werkelijk kant noch wal en het breekt mijn hart keer op keer. De liefde voor de medemens is niet te vinden. Laat staan respect. Of het voordeel van de twijfel.
Gisteren hoorde ik op de radio een gesprek over dat een dubbelzinnige opmerking toch eigenlijk nu ook als grensoverschrijdend kan worden opgevat en dat het dus helemaal uit de hand aan het escaleren is. En dat het eigenlijk toch vooral aan de vrouw lag of iets dan wel of niet kon. Dat vrouwen ook maar tegen een geintje moeten kunnen en voor zichzelf moeten opkomen.
Werkelijk?! Ik zou deze dj hier graag over spreken. Hij heeft een dochter van 14 jaar en ik heb zo’n vermoeden dat wanneer het om zijn meisje gaat, hij háárscherp zal weten te benoemen binnen welke grenzen gedrag aanvaardbaar is.
En nu?
Weet je? Eerder voelde ik me ‘s avonds in het donker alleen niet veilig. Ik mijd die situatie waar ik kan en dat is triest, maar te doen. Eerder kon ik me troosten met een onbewust aannemen dat mensen gewoon geen idee hebben, dat ze niet beter weten. Dat er veel onrecht is, maar dat we de goede kant op gaan. Stapje voor stapje.
Maar nu? We zijn flink afgegleden. Ondanks kennis, staan de schreeuwers met (voor-)oordelen voorop en is het nog steeds de vrouw die zich niet zo moet aanstellen.
Onveilig
Wat me nog het meest pijn doet, is dat er met alles wat er gezegd en gedaan is de afgelopen weken, niemand het heeft over wat we samen kunnen doen om onze wereld veiliger te maken. Om ervoor te zorgen dat dit niet meer getolereerd wordt, dat vrienden en vriendinnen voor elkaar zorgen, dat daders gewoon hun handen thuis houden. Dat we op een liefdevolle manier met kwetsbaarheid, onschuld en elkaar om gaan.
We hebben een hele lange weg te gaan en ik voel me onveiliger dan ooit.
