Loslaten? Graag, maar hóe dan?

loslaten

Het is vrijdagochtend als ik even een boodschap doe bij de supermarkt om de hoek. Ik loop weer terug naar huis en zie aan de overkant een bekende lopen. Een moeder. Ik ken haar niet bij naam, maar we zijn elkaar regelmatig bij de speeltuin en op het strand tegen gekomen. Haar oudste is ongeveer net zo oud als mijn jongste en ze spelen soms samen.

Twijfel

Ze loopt in gedachten en ziet mij niet. Als ik dichterbij kom, zie ik dat ze huilt. Het is niet de subtiele Maxima-traan, maar echt een huilen dat uit haar tenen komt. Met uithalen. Een seconde twijfel ik. Dit voelt heel intiem. Is het wel ok als ik iets tegen haar zeg? Of moet ik haar juist met rust laten? Wat zou ik zelf fijn vinden in haar situatie? Zou ik gezien willen worden in deze kwetsbaarheid? Ja en nee. Zou ik getroost willen worden? Ja en nee. Ja, wel eigenlijk. Maarja, ik ben haar niet. Hoe heet ze nou toch ook alweer? Kortom, het pingpongen in mijn hoofd is in volle gang. Ik kies de twijfel te negeren en volg mijn hart. Niets doen is geen optie.

“Wil je een zakdoekje?” vraag ik terwijl ik er haar een aanbied. Ze schrikt een beetje en pakt het aan. “Gaat het?” “Ja hoor, dank je” En voor ik er erg in heb, loopt ze snel verder.

Tranen

Natuurlijk zit ze helemaal niet te wachten op mijn aandacht. Die snap ik. Heus. Ik kijk haar na, zucht eens diep en loop door. Eenmaal thuis pak ik in gedachten de boodschappen uit en zet ik de radio aan. Binnen een minuut stromen de tranen over mijn wangen.

Ik weet dat dit niet mijn tranen zijn. Al zijn het dat ook weer wel. Het leed dat anderen dragen, doet mij ook pijn, tuurlijk, maar in de basis is niet van mij. Ik probeer het los te schudden, maar ik krijg het niet voor elkaar. Au. Het was de bedoeling dat ik de administratie ging doen, maar ik kan me niet concentreren.

Loslaten

Voor de honderdduizendste keer ervaar ik een van de vele voordelen van thuis werken: ik neem een warme douche. Ik laat de tranen met het water wegspoelen. Het helpt.

Ze zit nog wel een tijd in mijn gedachten, dat wel. Ik kan echter weer aanwezig zijn en na een  paar uurtjes achter de pc, zijn al mijn klusjes voor die dag gedaan. Met iets meer gezucht tussendoor, dat wel. En een kaarsje op mijn tafel. Voor haar.

P.S. Klik op de button hierboven om mijn GRATIS E-book: HSP & Volle hoofden te downloaden. Boordevol met praktische tips en handvatten.

Hartelijke groeten Janina

Interessant? Deel is lief!

Facebook
Pinterest
Twitter

Ook leuk om te lezen

slide
HSP

Gekleurde bril

Ik vind het heerlijk om naar een bepaald tv-programma te kijken en tegelijkertijd de commentaren op twitter hierop te lezen. Noem het een afwijking, noem

Lees dit artikel »
HSP

Ik weet precies wat ze voelt, want ik ben haar

Als er iets is dat alle moeders in mijn praktijk met elkaar gemeen hebben, is het dat ze zichzelf herkennen in hun hooggevoelige kind. Ze herkennen de strijd, de onzekerheid en de onmacht. Zij waren namelijk zelf vroeger ook zo. En ze vinden het vreselijk dat ze nu zelf zo ongeduldig en machteloos zijn als hun zoon of dochter zichzelf in de weg zit. HSP

Lees dit artikel »

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *