Soms denk ik dat ik beter een andere studie had kunnen gaan volgen. Antropologie, sociologie. Iets dat me zou hebben toegestaan om met een wetenschappelijk onderbouwde reden, ongegeneerd naar mensen te kijken. Te observeren. Want wat is dát toch interessant!
Speeltuin
Laatst was ik met mijn jongens bij zo’n overdekte speeltuin. Twee seconden nadat we binnen waren, trokken zij hun schoentjes uit en verdwenen in het peuterhok. (er is vast een betere term voor deze afgeschermde afdeling voor de kleintjes, maar daarvan ben ik even niet op de hoogte..) Ik zocht een vrije tafel en installeerde me met een grote kop thee, een stuk appeltaart en een tijdschrift. Van veel lezen komt het echter -weer!- niet, omdat ik het veel te leuk vind om naar de kinderen te kijken. Hoe ze spelen, gesprekken voeren, conflictjes oplossen. Prachtig!
Na een uur kijk ik eens om me heen en valt het me op dat ik een van de weinige ouders aan een tafeltje ben in deze hoek.
De meeste andere vaders, moeders en grootouders zijn samen met hun grut in het omheinde speelgedeelte beland en hebben het hartstikke druk! Zodra een kind met een bal gooit, staat oma paraat om tegen kleinkindlief te zeggen dat het sorry tegen het jongetje moet zeggen dat de bal tegen zijn hoofd kreeg. Als een jongetje niet zijn beurt afwacht bij de glijbaan, staat moeder klaar om haar zoon bestraffend toe te spreken en te dreigen met naar huis gaan.
Ik zie hoe mijn oudste op een gegeven moment een klein meisje omver rent. Hij schrikt, helpt haar overeind en rent snel weer verder. De moeder van het meisje zie ik in een soort verontwaardigde paniek om zich heen kijken. Alsof ze zich afvraagt of hier nog ergens een verantwoordelijke ouder zich verantwoordelijk gaat gedragen! Ik voel me vreemd genoeg niet geroepen iets aan de situatie te doen. Mijn zoon heeft het keurig opgelost. Beide kinderen zijn al lang weer druk aan het spelen en de enige die zich druk lijkt te maken, is de moeder van het meisje. Dit kan ik met rust laten.
Loslaten
Mag ik een klein pleidooi houden voor het luie ouderschap? Onze kinderen zullen hierdoor best eens onaardig of lomp uit de hoek komen, maar dat is dan maar zo. Van de reactie hierop kunnen zij weer leren.. of niet. Het is niet aan mij om hun weg vrij te maken van hobbels.
Ik hoop mijn kinderen op te voeden met het besef dat ik er alle vertrouwen in heb dat zij dingen zelf kunnen oplossen. Ik vind het een fijne gedachte dat ze soms op hun gezicht gaan -letterlijk en figuurlijk- en dat ze zonder mij weer kunnen opstaan. Hopelijk zal het me vaak lukken om op mijn handen te zitten, op mijn lip te bijten, om de andere kant op te kijken. Mijn jongens moeten weten dat zij prima in staat zijn hun ruzietjes zelf uit te vechten. En dat ik er natuurlijk ben als ze hulp nodig hebben.
Reflex
Even later zie ik mijn jongste in een pittige discussie met een ander jongetje. Ik denk dat mijn zoon een bal heeft afgepakt en de andere peuter laat zich dat niet zomaar gebeuren. Gelijk heeft ‘ie. Mijn zoontje is nogal een driftkikker en ik zie hoe hij hardhandig de jongen opzij probeert de duwen. Het andere jongetje schrikt hiervan en begint te huilen. In een reflex sta ik op, loop ik er naartoe en hoor ik mezelf tegen mijn zoon zeggen dat hij de bal moet teruggeven en dat hij sorry moet zeggen.
Oeps
Daar was ‘ie dan. Het is van een afstandje allemaal zo makkelijk hè? En vooral voor die ander. Ik ga weer zitten, zucht eens diep en duik eindelijk in het tijdschrift dat ik al 3 maanden onaangeraakt thuis heb liggen, terwijl ik stiekem mijn jongens in de gaten hou. De volgende keer zal het me lukken niet van deze stoel af te komen. Heus, de volgende keer…
