school

Soms denk ik dat ik beter een andere studie had kunnen gaan volgen. Antropologie, sociologie. Iets dat me zou hebben toegestaan om met een wetenschappelijk onderbouwde reden, ongegeneerd naar mensen te kijken. Te observeren. Want wat is dát toch interessant!

Speeltuin

Laatst was ik met mijn jongens bij zo’n overdekte speeltuin. Twee seconden nadat we binnen waren, trokken zij hun schoentjes uit en verdwenen in het peuterhok. (er is vast een betere term voor deze afgeschermde afdeling voor de kleintjes, maar daarvan ben ik even niet op de hoogte..) Ik zocht een vrije tafel en installeerde me met een grote kop thee, een stuk appeltaart en een tijdschrift. Van veel lezen komt het echter -weer!- niet, omdat ik het veel te leuk vind om naar de kinderen te kijken. Hoe ze spelen, gesprekken voeren, conflictjes oplossen. Prachtig!

Na een uur kijk ik eens om me heen en valt het me op dat ik een van de weinige ouders aan een tafeltje ben in deze hoek.

De meeste andere vaders, moeders en grootouders zijn samen met hun grut in het omheinde speelgedeelte beland en hebben het hartstikke druk! Zodra een kind met een bal gooit, staat oma paraat om tegen kleinkindlief te zeggen dat het sorry tegen het jongetje moet zeggen dat de bal tegen zijn hoofd kreeg. Als een jongetje niet zijn beurt afwacht bij de glijbaan, staat moeder klaar om haar zoon bestraffend toe te spreken en te dreigen met naar huis gaan.

Ik zie hoe mijn oudste op een gegeven moment een klein meisje omver rent. Hij schrikt, helpt haar overeind en rent snel weer verder. De moeder van het meisje zie ik in een soort verontwaardigde paniek om zich heen kijken. Alsof ze zich afvraagt of hier nog ergens een verantwoordelijke ouder zich verantwoordelijk gaat gedragen! Ik voel me vreemd genoeg niet geroepen iets aan de situatie te doen. Mijn zoon heeft het keurig opgelost. Beide kinderen zijn al lang weer druk aan het spelen en de enige die zich druk lijkt te maken, is de moeder van het meisje. Dit kan ik met rust laten.

Loslaten

Mag ik een klein pleidooi houden voor het luie ouderschap? Onze kinderen zullen hierdoor best eens onaardig of lomp uit de hoek komen, maar dat is dan maar zo. Van de reactie hierop kunnen zij weer leren.. of niet. Het is niet aan mij om hun weg vrij te maken van hobbels.

Ik hoop mijn kinderen op te voeden met het besef dat ik er alle vertrouwen in heb dat zij dingen zelf kunnen oplossen. Ik vind het een fijne gedachte dat ze soms op hun gezicht gaan -letterlijk en figuurlijk- en dat ze zonder mij weer kunnen opstaan. Hopelijk zal het me vaak lukken om op mijn handen te zitten, op mijn lip te bijten, om de andere kant op te kijken. Mijn jongens moeten weten dat zij prima in staat zijn hun ruzietjes zelf uit te vechten. En dat ik er natuurlijk ben als ze hulp nodig hebben.

Reflex

Even later zie ik mijn jongste in een pittige discussie met een ander jongetje. Ik denk dat mijn zoon een bal heeft afgepakt en de andere peuter laat zich dat niet zomaar gebeuren. Gelijk heeft ‘ie. Mijn zoontje is nogal een driftkikker en ik zie hoe hij hardhandig de jongen opzij probeert de duwen. Het andere jongetje schrikt hiervan en begint te huilen. In een reflex sta ik op, loop ik er naartoe en hoor ik mezelf tegen mijn zoon zeggen dat hij de bal moet teruggeven en dat hij sorry moet zeggen.

Oeps

Daar was ‘ie dan. Het is van een afstandje allemaal zo makkelijk hè? En vooral voor die ander. Ik ga weer zitten, zucht eens diep en duik eindelijk in het tijdschrift dat ik al 3 maanden onaangeraakt thuis heb liggen, terwijl ik stiekem mijn jongens in de gaten hou. De volgende keer zal het me lukken niet van deze stoel af te komen. Heus, de volgende keer…


P.S. Klik op de button hierboven om mijn GRATIS E-book: HSP & Volle hoofden te downloaden. Boordevol met praktische tips en handvatten.

Hartelijke groeten Janina

Interessant? Deel is lief!

Facebook
Pinterest
Twitter

Ook leuk om te lezen

slide
HSP

Gekleurde bril

Ik vind het heerlijk om naar een bepaald tv-programma te kijken en tegelijkertijd de commentaren op twitter hierop te lezen. Noem het een afwijking, noem

Lees dit artikel »
HSP

Ik weet precies wat ze voelt, want ik ben haar

Als er iets is dat alle moeders in mijn praktijk met elkaar gemeen hebben, is het dat ze zichzelf herkennen in hun hooggevoelige kind. Ze herkennen de strijd, de onzekerheid en de onmacht. Zij waren namelijk zelf vroeger ook zo. En ze vinden het vreselijk dat ze nu zelf zo ongeduldig en machteloos zijn als hun zoon of dochter zichzelf in de weg zit. HSP

Lees dit artikel »
HSP

Over voeding, maar dan anders

Onze jongste zoon heeft een beetje een valse start gehad en de eerste twee jaar van zijn leven stonden veelal in het teken van onverklaarbare koortsen, niet goed eten en drinken, niet goed groeien en nauwelijks slapen. Hij en zijn buik hebben het zwaar gehad en een van de “naweeën” is problemen met voeding.

Lees dit artikel »

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *