Sinds een jaar of vijf gaan wij met de kinderen en lieve vrienden elk jaar naar de Efteling. Ook dit jaar stond het weer op de agenda en we hadden er zin in!
We besloten op een vrijdag te gaan en hoopten op deze manier de grootste drukte te omzeilen. Met succes, het was precies goed. De rijen waren niet te lang en er waren genoeg mensen om te observeren. 😉
De eerste uren feest zaten erop en na Droomvlucht, Fata Morgana en de nieuwe attractie Max & Moritz besloten we even een drankje te gaan drinken. Dat hadden we wel verdiend.
Wat wíl je dan?
Ik ga met de jongens alvast een tafeltje zoeken en de anderen gingen bestellen. We vinden al snel een tafel aan de rand van het terras en we gingen zitten. Naast ons zit een gezin met twee kinderen, een jongen en een meisje. Het meisje van een jaar of 4 en zat in een buggy met rode ogen van het huilen. Haar moeder is met haar in gesprek. “Maar wat wíl je dan? Je wil niet lopen, je wil niet in de wagen, je wil niet naar het sprookjesbos en je wil niet naar huis. Dan weet ik het ook niet meer hoor!” Het meisje kijkt haar moeder aan en komt inderdaad niet verder dan snikkend te bevestigen dat ze het echt niet weet.
Gelukkig komt vader eraan met frietjes en de afleiding en voeding lijkt het hele gezin goed te doen. Bij het meisje zie ik de rust terugkomen en ze krijgt weer een beetje kleur in haar gezicht.
Na de maaltijd kijkt vader enthousiast om zich heen en vraagt “En waar zullen we nu heen gaan?” Haar oudere broer zegt dat het hem niet uitmaakt, dus drie paar ogen richten hun hoop op het kleine meisje. Op dat moment zie ik het meisje weer een beetje in een kramp schieten en ze geeft geen antwoord. Ze heeft geen idee.
Overprikkeld
Als ik het van afstand (lekker makkelijk, I know) zou moeten inschatten is het meer dan genoeg geweest voor haar en moet ze gewoon naar huis en de rest van de dag rustig aan doen. Misschien zelfs wel even lekker haar ogen dicht in auto.. Zowel het meisje als haar moeder lijken geen energie meer te hebben en zijn compleet overprikkeld. De moeder slaakt een diepe zucht en zegt geïrriteerd dat het voor haar op deze manier niet meer hoeft en dat ze nooit meer naar de Efteling wil.
Onmacht
Ik kijk naar het gezin en heb met ze te doen, de onmacht is bij moeder en dochter zichtbaar. Broerlief heeft er de kracht niet meer voor en heeft zich voorgenomen zich niet druk te maken, met succes. Vader lijkt er ook niet echt raad mee te weten en houdt zijn mond.
Ik denk aan gisteren. De oudste wilde eigenlijk bij een vriendje spelen en mocht dan mee een pizza eten op het strand. Wat een ontzettend leuke uitnodiging! Helaas heb ik nee gezegd. Met de dag naar Kaatsheuvel in het vooruitzicht, wist ik dat dit gewoon te veel van het goede zou worden. Mijn oudste nam me dit aardig kwalijk, ‘hij mocht ook nooit iets!’ en toch was het voor mij een duidelijke keuze waar ik geen enkele twijfel over voelde.
Hooggevoelig
Mijn zoon is hooggevoelig en een van de kenmerken hiervan is dat hij echt moet bijkomen na een intensieve ervaring. Hoe leuk deze ervaring ook is. Als ik hem met zijn vriend naar het strand zou zijn laten gaan, heeft hij een topmiddag en -avond, maar de volgende dag (en misschien de dag daarna ook) zou hij niets waard zijn. Hij zou moe zijn, een kort lontje hebben, geen eetlust, geen energie en alles zou hem te veel zijn. Niet echt een ideale basis voor een vrolijk dagje Efteling.
Keuzes
Als ik mijn zoon voor deze keuze zou hebben gesteld, zou hij zonder twijfel pizza hebben gegeten donderdagavond. Hoezo nee zeggen tegen zoiets leuks? En morgen zien we dan wel weer. Hij kan simpelweg -nog- niet overzien hoe dit bij hem werkt en wat de consequenties zouden zijn. Hoe dit ondanks de lol ontzettend veel energie zou vragen en dat dit een pauzedag erna zou vragen. Zolang onze kinderen dit soort situaties nog niet naar waarde kunnen inschatten, is het aan ons ouders om de grenzen te stellen en te bewaken.
Nog te vaak zie ik ouders deze grenzen niet stellen. Vanuit absoluut liefdevolle intenties geven ze hun kinderen alle keuze en dit gaat dan vaak helemaal mis. Als je namelijk een gevoelig kind met een beetje temperament hebt, krijg je dit geheid op je brood. Dan zijn de rapen gaar, is de maat vol en ben je nog niet jarig.
Bespaar je kind én jezelf deze frustratie en wees degene die hij op die momenten nodig heeft: Een moeder die nee durft te zeggen tegen haar kind en hiermee zijn welzijn vergroot. *
*moeder/vader/zoon/dochter/zijn/haar