Hij is 14 jaar. Fysiek een hele vent, maar met een jonge oogopslag. Zodra ik hem zie, moet ik denken aan het prachtige nummer van Paul van Vliet. Meisjes van 13 zijn de jongens van 14. Of in elk geval dit exemplaar.
Hij doet zijn uiterste best zich stoer en volwassen voor te doen, maar het jongetje piept nog regelmatig tevoorschijn.
Raar
Als ik hem bijvoorbeeld vertel over hoe ik mijn middelbare schooltijd heb ervaren. Dat ik eigenlijk altijd moe was en hoofdpijn had. “Dat heb ik ook!” Hij straalt. Als ik hem vertel dat ik uren wakker lag omdat ik me zorgen maakte over alles en iedereen. “Ja, dat doe ik ook!” Hij zucht. Als ik hem vertel dat ik het niet zo belangrijk vond of ik nou won of verloor met een tenniswedstrijd. “Ja, precies! Ik doe maar alsof ik dat heel belangrijk vind, anders vinden ze me denk ik raar.” Hij haalt zijn schouders op.
Als ik hem vertel dat ik altijd op mijn tenen liep om het iedereen maar naar zijn zin te maken. “Ja…. Dat herken ik ook.” Ik vertel hem dat ik elke dag vol goede moed aan mijn huiswerk begon, maar dat het me praktisch nooit lukte om het op tijd klaar te krijgen. Dat ik me hierdoor dommer dan anderen voelde. Dat de frustratie per dag groeide, omdat ik ergens wist dat ik het kon. Ik wist alleen niet hoe. En wanneer. En waarom. “Ja…” Het feest van herkenning maakt langzaam plaats voor een gevoel van intens verdriet.
Erkenning
Hoe fijn het ook is om eindelijk iemand te ontmoeten die hem begrijpt, pijnlijk is het ook. Ook dat herken ik zo goed. “Het ligt dus niet aan mij? Ik ben dus niet gek?” Nee, het ligt niet aan jou en nee, je bent niet gek.
Erkenning is de sleutel als je hoogsensitief bent. Al het andere komt later. Zie jezelf voor wie je bent en accepteer jezelf zoals je bent. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar o zo belangrijk.
Van daaruit kun je opnieuw gaan opbouwen. Zonder al die stemmetjes in je hoofd die je beperken of bang of verdrietig maken.
Deze jongen had geen idee van de term hooggevoelig. Meestal zie ik het nut er niet van in om het te benoemen. In dit geval heb ik het wel gedaan. Omdat ik zoveel van mezelf in hem herkende. Ik had graag op mijn 14e geweten dat ik niet raar, maar hooguit in de minderheid was geweest. Dolgraag. Dat gun ik hem en daarmee is een deel van de cirkel weer rond.
Houden niet van zomerkampen moeten daar toch heen
En zijn daar met z’n honderden verschrikkelijk alleen…
Goedemorgen Leun, dankjewel voor je reactie
Het moet vreselijk zijn je zoon zo te zien strijden. Wel erg fijn dat het met zijn vrienden lekker loopt.
Een vol hoofd is een veelgehoorde klacht bij gevoelige kinderen. Als je niet weet hoe je dit kunt “opruimen” of tegengaan, kan dit erg zwaar aanvoelen. Ik had tijdens mijn middelbare schooltijd (en studententijd ook trouwens) bijna chronisch hoofdpijn. Te veel, te vaak, te druk. Te veel druk. En geen tijd en manier om te ontspannen.
Wat testen betreft, soms geeft een diagnose duidelijkheid en richting. HSP valt echter niet binnen diagnoses. Enerzijds (en vooral!) omdat het geen stoornis is maar een karaktereigenschap. Anderzijds omdat de term binnen de psychologie en psychiatrie (nog?) niet 100% erkend is.
Vraag jezelf wat je hoopt te bereiken met een test. Dat is vaak een goed begin.
Wees je er ook inderdaad van bewust dat de manier waarop we met overprikkeling omgaan (dit is vaak het deel dat klachten veroorzaakt) in gedrag raakvlakken kan hebben met gedrag binnen het autistisch spectrum (terugtrekken en afsluiten) en AD(H)D (hyper en overschreeuwen).
Er zijn veel kindercoaches die zich hebben gespecialiseerd in hoogsensitiviteit. Misschien is het een idee om met een van hen een gesprek aan te gaan?
Wat ik je vooral wil meegeven Leun, is dat jij als ouder van je kind goed zult aanvoelen wat hij nodig heeft. Vertrouw hierop. Blijf in contact en gesprek met je zoon en kijk samen wat goed voelt. Neem het serieus en weet dat het beter en makkelijker kan. Echt waar.
Ik vermoed dat mijn zoon van 14 ook hoogsensitief is. Al van jongs af aan snel overprikkeld en het lijkt steeds erger te worden sinds de middelbare school. Hij doet vwo en kan heel slecht tegen de druk die hij daardoor ervaart, zijn hoofd zit altijd vol en hij huilt snel. Echt blij in het leven staat hij niet meer, al heeft hij wel veel plezier met zijn vrienden. School is echt een last voor hem. Hoe moeten we hier mee omgaan? Ik denk er hard over om hem te laten testen, al ben ik bang dat ze hem het etiket autisme(verwante) stoornis zullen geven.
Hi Marjolein, dankjewel voor je reactie.
Wat verdrietig dat je zoon altijd moe is en veel last heeft van hoofdpijn en koorts. Dat kan zo beperkend zijn! In de basis is aarden, begrenzen en ontspannen de sleutel tot verbetering, maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Ook omdat het echt per persoon verschilt hoe dit werkt.
Wat hebben jullie allemaal al geprobeerd? Ik kijk graag met je mee!
Zo mijn zoon maar hoe kan ik hem hierbij toch helpen, altijd moe, altijd hoofdpijn, veel koorts…………..