Maanden geleden had ik een leuk gesprek met iemand online. We kenden elkaar niet, maar kwamen elkaar in “HSP-land” soms tegen. Ze was zeer geïnteresseerd en stelde allerlei vragen over hoe kinderen zich ontwikkelen en over hun gedrag. Het was leuk elkaar even te ‘spreken’ en we gingen weer ieder ons weg. Totdat ik een paar weken geleden opeens een mailtje van haar ontving. Ze had mijn zakelijke mail gebruikt en wilde graag een afspraak maken voor een intake. Ons gesprek had haar aan het denken gezet over haar eigen kinderen en ze wilde hierover graag van gedachten wisselen. Zo gezegd zo gedaan. Ik stuurde haar een intake formulier en we zouden elkaar twee weken later treffen in mijn praktijk.
Intakegesprek
Toen ze binnenkwam, was Anneke* erg zenuwachtig. Ik schonk een kop thee in en liet haar even ‘landen.’ We besloten het formulier erbij te pakken en van daaruit te zien wat er op tafel kwam. Dat bleek een doos met tissues te zijn. Het was alsof er ergens een knopje werd ingedrukt, want ze begon direct enorm te huilen. Over dat ze het zo fout had aangepakt met haar dochter en dat ze er zo’n spijt van had en dat ze zo bang was wat ze haar had aangedaan.
Terwijl ik zelf ook een slok thee nam, wachtte ik rustig af. Ze huilde flink, haalde een paar keer diep adem, nam een slokje van haar thee, keek me even aan en begon te vertellen.
Onderzoeken
Anneke vertelde dat bij haar middelste dochter Lisa* eigenlijk altijd al een beetje anders was gelopen dan bij haar andere kinderen. Lisa was een huilbaby en vroeg op een heel andere manier aandacht dan haar oudere broer. Ze zocht vaak de grenzen op, luisterde slecht en had veel boosheid in zich. Zij en haar man hadden hier best moeite mee en vonden dit vaak heel lastig om mee om te gaan.
Toen Lisa naar school ging verliep dat ook niet helemaal soepel. Ze liet zich aan de juf nauwelijks zien en ging met tegenzin elke dag de klas in. Thuis ontplofte ze regelmatig, uit het niets. Anneke werd hier soms gek van.
In groep 4 was er een leerkracht die zag dat Lisa problemen had zichzelf te motiveren, zich niet kon concentreren en dat ze ook moeite had met spelling. Ze adviseerde de ouders te laten checken of ze geen ADHD en/of dyslexie had. Anneke had hier dubbele gevoelens bij, maar dacht dat het geen kwaad kon het te onderzoeken. Wie weet zou het iets opleveren.
Huiswerkbegeleiding
ADHD en dyslexie werden uiteindelijk uitgesloten. Aan de ene kant fijn, maar ook weer niet omdat ze nu geen stap verder waren. Met Lisa ging het ondertussen helaas niet beter. Thuis was het constant ruzie en ellende. Op school kon ze moeilijk mee komen. Het was vreselijk.
Ze besloten met huiswerkbegeleiding te beginnen en Lisa ging daarnaast wekelijks naar groepsbijeenkomsten voor kinderen met gedragsproblemen. De huiswerkbegeleiding zorgde ervoor dat er thuis een stuk minder strijd was, omdat zij haar niet achter de broek hoefde te zitten. Voor Anneke voelde dit als een verbetering. De groepsbijeenkomsten pakten niet goed uit. Lisa deed meestal niet mee met de gesprekken of opdrachten, ze vond alles en iedereen stom en zei dat ze er niet bij hoorde. Dit was een paar jaar geleden.
En nu?
Ik vraag Anneke wat maakt dat ze juist nu bij mij aan tafel zit. Wat Anneke zo bezig heeft gehouden sinds onze uitwisseling een paar maanden geleden, was iets dat ik had gezegd over dat kinderen heel heldere spiegels zijn van ons gedrag. Anneke vertelt dat zij en haar man zijn gescheiden. Het ging al een hele tijd niet goed en rond de tijd dat Lisa in groep 4 zat escaleerde het volledig. Zij hadden óf knallende ruzie óf negeerden elkaar compleet. Nu kan ze opeens heel duidelijk zien dat het proces dat zij en haar man hebben doorlopen, bijna parallel loopt aan de buien en de zoektocht van Lisa. Ze zagen het gewoon echt niet en dachten er goed aan te doen de kinderen er zo veel mogelijk buiten te houden.
Met de kennis van nu
Ze begint weer te huilen. ‘Al die jaren zoeken en van de ene hulpverlener naar de andere, hebben Lisa helemaal niets goeds gebracht. Hooguit het gevoel dat zij iets fout deed en dat vind ik zo erg. Ik heb aan de dames van de huiswerkbegeleiding destijds niet eens verteld over onze scheiding. Ook op school kwam dit eigenlijk pas later ter sprake. Dus niemand wist wat er speelde. Ze zagen alleen een lastig meisje. Het breekt mijn hart dat we dat haar hebben aangedaan.’
Ik vraag Anneke wat haar wens voor nu is. Ze geeft aan dat ze graag meer inzicht zou willen in hoe dat nou precies werkt tussen ouders en kinderen. Dat ze hier haar eigen deel in wil oplossen. En dat ze daarna heel graag met Lisa zou willen komen om haar uit te leggen wat ze nu weet en haar te laten voelen dat ze niets verkeerd heeft gedaan.
Het begint bij de ouders
Voor mij is dit een mooi voorbeeld van hoe het inderdaad werkt. Hoe kinderen met hun gedrag bepaalde delen van onszelf raken. En hoe dit een uitnodiging voor ons volwassenen is om ons eigen gedrag onder de loep te nemen. Op het moment dat het gedrag van ons kind ons erg raakt, is het namelijk m.i. voor minstens de helft ons eigen proces dat getriggerd wordt. Laten we onze verantwoordelijkheid nemen en dit eerst aangaan, voordat we onze kinderen ermee belasten. Het begint bij de ouders. Aan de slag!
*Nee, ze heet geen Anneke en misschien kennen we elkaar helemaal niet uit HSP-land. En nee, de dochter heet geen Lisa. Ja, ik heb toestemming dit te schrijven 🙂