Ja, het is waar. Ik ben een kindercoach die heel weinig alleen met kinderen werkt. Ik werk vaker met ouders en volwassenen. Waarom ik mezelf kindercoach noem terwijl ik vooral met ouders werk? Tja. Dingen ontstaan. Toen ik bijna 10 jaar geleden met mijn praktijk begon, was het écht de bedoeling dat ik met kinderen ging werken. Ik wilde alle kleine Janinaatjes begeleiden en helpen. En -heel eerlijk- vond ik ouders een beetje eng. Die zouden vast heel kritisch zijn en moeilijke vragen stellen.
Na een periode met heel veel plezier en mooie resultaten met kinderen te hebben gewerkt, meldde een moeder zich. Haar zoon was uit het niets onhandelbaar geworden. Hij was erg boos, smeet met deuren, was onbereikbaar en zij maakte zich zorgen. Ik mailde haar het intakeformulier en we maakten een afspraak voor een kennismakingsgesprek. Dit deed ik altijd al alleen met de ouders. De kleine oren wilde ik niet belasten met de zorgen van de ouders. Toen ik de intake ingevuld retour kreeg, las ik dat de moeder een poging tot zelfmoord had gedaan. Bovendien had ze een eenzame jeugd gehad waar ze nog steeds mee worstelde. Ik was erg onder de indruk. Wat een verdriet moeten mensen toch dragen..
Tijdens de intake vroeg ik de moeder wanneer de uitbarstingen van haar zoon waren begonnen. Vervolgens vroeg ik haar wanneer zij haar poging had gedaan. Het bleef even stil. Ze realiseerde zich op dat moment het verband. Hij was veranderd toen zij niet meer wilde leven. Natuurlijk was er een verband. Ze zag het opeens heel duidelijk. Ze begon hartverscheurend te huilen en voelde zich enorm schuldig.
Dit is een -zeer schrijnend- voorbeeld van een traject waarbij ik het kind niet heb gezien. Voor een deel heb ik deze machteloze moeder kunnen begeleiden en voor een deel heb ik haar doorverwezen. Wel kreeg ik van haar te horen, dat zodra zij dit proces aanging, de rust in huis eigenlijk meteen was wedergekeerd. Alsof ook dit keer zoonlief aanvoelde dat zijn taak volbracht was. Mama moest aan de bak, zogezegd en de jongen kon weer kind zijn.
Altijd voor het kind
Ook in andere situaties gebeurt het echter dat de oplossing niet in handen van het kind, maar in die van de ouders ligt. Zodra ik dit gevoel krijg, belast ik het kind niet met coaching. Dat heeft het helemaal niet nodig. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Sommige kinderen lopen zelf tegen dingen aan die ze graag willen begrijpen, (af-)leren of veranderen. Dan zijn ze van harte welkom. In alle andere gevallen, werk ik graag met de ouders. Zij leven het leven voor aan hun kinderen. Als bij hen bepaalde inzichten getoond worden, heeft het hele gezin hier voor jaren plezier van. Dus ja, het klopt, ik werk niet altijd met, maar wel altijd vóór het kind.
