Onze jongste gaat sinds twee weken naar zwemles. Aangezien hij over het algemeen een stuk stoerder en ook iets sterker is dan zijn oudere broer, ging er een beetje van uit dat hij dit redelijk relaxt zou ondergaan.
Niets is minder waar. Tijdens de eerste les vertikt meneer kopje onder te gaan. Een half uur privéles ten spijt, verder dan een natte kin is hij niet bereid te gaan.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Vandaag de tweede les. Gezegend met voorkennis en de belofte van de juf dat hij nu echt in het grote bad zou moeten, stond meneer stijf van de stress. Hij uit dit niet. Hij verkrampt slechts. Tot het moment dat hij als een mummie ingepakt met bandjes en drijfkurkjes op zijn rug moet drijven. De juf houdt hem vast, maar desondanks schiet hij in de paniek en huilt zoals hij eigenlijk al jaren niet gehuild heeft. Hij is doodsbang. Na de les is hij hartstikke moe. Deze spannende les heeft hem heel veel energie gekost en hij is er leeg van. Vol ook.
Ontladen
Thuis gaat hij lekker in pyjama televisie kijken. Verstand op nul, blik op oneindig. Wie herkent deze behoefte niet? Tijdens het eten krijgt hij geen hap door zijn keel. Zijn bleke snoetje verraadt dat hij echt heel moe is en we laten hem. Na het eten bedenkt hij opeens dat een van de meesters morgen jarig is en dat hij iets wilt knutselen. Uit het niets wordt hij wakker en kiest vol enthousiasme materialen en kleurtjes om een coole haai voor meneer Menno te maken. Het doet hem goed en hij knapt helemaal op. Na het knutselen eet hij blij 2 appels en na 10 minuten vraagt hij of hij naar bed mag.
Opladen
Deze lieveling van 5,5 heeft het zo goed gedaan vandaag. Ondanks de spanningen heeft hij niet opgegeven en zijn best gedaan te drijven in het zwembad. Daarna heeft hij heel rustig wat tv gekeken, knutselde alsof zijn leven ervan afhing een cadeautje om vervolgens na het eten van iets zoet en gezonds heerlijk te gaan slapen.
Dat is dus hoe een hooggevoelige kleuter eruit ziet. Driftig, bang, moe, leeg, vol, blij, gevoed en voldaan. Wat voor onze jongste helpt, is dat wij hem als een gevoelig jongetje herkennen. Dat we zien dat hij heel erg zijn best doet. Dat praten op dit soort dagen zinloos is. Dat eten soms gewoon geen optie is. Dat hij uiteindelijk precies weet wat hij nodig heeft om weer een beetje bij te komen en met een goed gevoel deze dag af te sluiten en in slaap te vallen. Morgen weer een dag!
