Gevoelige kinderen: Meesters in aanpassen

Voor mij was de tijd op de lagere school (zo oud ben ik ja!) niet fijn. Het was ook niet persé negatief, ik wist niet beter, maar hoorde er absoluut niet bij en was alleen. Ik begreep mijn klasgenootjes niet en zij mij denk ik ook niet. Het was alsof we een andere taal spraken. Waar ik positieve herinneringen aan bewaar, zijn een paar juffen en meesters. Zij waren heel lief en ik voelde me door hen gezien. Spelen deed ik met mijn buurmeisje. En dat was genoeg.

Wakker

Op de middelbare school werd ik wakker, zo noem ik het altijd. Ik vond opeens aansluiting en een aantal vriendinnen uit die jaren zijn nog steeds mijn liefste vriendinnen. Het waren mooie jaren en we deden leuke dingen. We mochten veel van onze ouders en genoten. Samen op vakantie, schoolreizen naar Berlijn en Florence, uitgaan, het was allemaal geweldig. 

En toch.. Ik voelde me achteraf gezien nooit echt helemaal happy. Ik droeg het leed van de wereld op mijn schouders, had de grootste moeite met het maken en -vooral- plannen van mijn huiswerk en was vaak erg moe. Echter, ik wist niet beter! Dus ik deed er niets aan. 

Dit patroon zette zich voort toen ik ging studeren. Weer lol met huisgenoten en in de kroeg, maar zeer veel moeite met tentamens en ik voelde me er nooit helemaal bij horen. Mijn ouders gingen scheiden en ook dat drukte een flinke stempel op die periode. Niet dat anderen dit zagen. Op de een of andere manier zweefde ik er ogenschijnlijk als vanzelf en tevreden doorheen..

Alleen

Veel gevoelige mensen hebben zich als kind erg alleen gevoeld. Vaak werd dit niet opgemerkt, omdat gevoelige kinderen meesters zijn in het zichzelf aanpassen en hiermee een redelijk stabiel (ogend) sociaal leven op te bouwen. We redden ons wel. Of trekken ons terug. En met deze beide vormen van gedrag, val je niet op. In de klas hou je je gedeisd, je wilt graag je best doen en de juf of meester geen last bezorgen. Als er thuis dan ook gedoe is, bijvoorbeeld in de vorm van ruzie tussen je ouders of een broer of zus die veel aandacht vraagt, ligt het op de loer om je op de achtergrond te houden. Je onzichtbaar te maken. En dus niet gezien wordt.

Kwetsbaar

Wij -volwassenen- hebben de neiging ons zorgen te maken om de kinderen die de meeste negatieve aandacht vragen. Als een magneet worden we naar deze kinderen toegetrokken en hier doen we ons best voor iets te veranderen of te begrijpen. 
Achteraf heb ik geluk gehad. Ik was in die jaren denk ik kwetsbaar en als ik niet de mazzel gehad dat ik fijne vrienden en een veilig thuis had gehad, zouden er zomaar nare dingen kunnen zijn gebeurd.

Graag breek ik een lans voor de kinderen die zich niet laten horen. De kinderen die meegaand zijn, zich aanpassen en gewoon mee lijken te kabbelen met de groep. De kinderen die soms dromerig uit het raam staren, de kinderen die niet met grote verhalen van thuis aankomen. De jongens die geen aansluiting kunnen vinden met hun klasgenoten en in de pauze een beetje aan de zijlijn hun tijd uitzitten. De meisjes die braaf hun werkjes doen, maar die je nooit ziet kletsen met een klasgenootje of de slappe lach ziet hebben. 

Van nature zijn wij nieuwsgierige wezens. We onderzoeken, we snuffelen, we maken contact. Verlangen naar verbinding en willen dolgraag gezien worden voor wie we zijn. Als een kind zich om een of andere reden schuil houdt, laat dit ook iets zien. Ben jij bereid hiernaar te kijken?