De eerste stap uit de put
De put klinkt misschien wat zwaar, maar er waren echt tijden dat ik me zo voelde. Ik zat vast en was donker. Ik was keihard op zoek naar een manier om in beweging te komen. Ik had geen benul hoe en wat en waarom en waarheen, maar ik wist wel dat ik hier niet wilde blijven.
‘Hier’ was voor mij op dat moment mijn appartement in Amsterdam waar ik 24/7 doorbracht. Ik was aan het revalideren na een operatie na een klaplong. Niet al te spannend, maar niet alles was goed gegaan. Bovendien was die klaplong voor mijn gevoel slechts de helft van mijn probleem destijds. De andere helft zouden we nu burn out noemen.
Geduld en vertrouwen
Dat moest ik hebben. Nu was geduld nooit mijn kernkwaliteit, vertrouwen zat nu ook even niet in het pakket. Ik wilde meer dan ik kon en vond dit onaanvaardbaar. Ik had veel pijn en wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Wat voelde ik me enorm zwak en beperkt. Ik was 33 en had andere plannen!
Natuurlijk ging het na een paar maanden een heel stuk beter. Yoga bleek uiteindelijk toch wel ontspannend (de eerste paar keer toen ik werd gevraagd mijn ademhaling te observeren wilde ik iedereen slaan) en een traject bij een haptonoom hadden me op een zachte manier leren voelen. Beetje bij beetje begon ik zicht te krijgen op een zonniger plaatje. Zou het dan misschien toch goed komen met me?
Not lost, just undiscovered
Het is een goede dag. Ik voel me redelijk, kan uit de voeten en zet de radio aan. James Morrison klinkt uit de speakers. Er valt een zonnestraal op mijn gezicht en even voelt het alsof ik in een scene van een film zit. Ken je dat? Dat de muziek opeens klinkt als de perfecte soundtrack voor de perfecte scene? (Nee? Dat is ok hoor..) Zoals altijd luister ik naar de tekst en opeens komt deze binnen.
Ik was goed zoals ik was
Ik ben niet verloren of verdwaald, ik ben gewoon nog bedekt! Zo voelde het voor mij in elk geval. Ik hoefde helemaal niet iemand anders te worden, ik hoefde helemaal niet te veranderen. Ik was er al! Het zal allemaal in me. Er waren alleen een paar patronen ontstaan die ik liever anders wilde. Daar had ik aan te werken. De rest was er al en was goed. Ik was goed. Ik was niet verloren.
Janina 2.0
Volgens mij was dat zomaar per ongeluk een keerpunt in mijn herstel. Ik kon opeens voelen dat ik echt ok was. Dat er een paar dingen anders mochten, omdat dat beter was voor mij. Voor niemand anders. Voor mij. Dit gaf opeens richting. Ik wist opeens waar ik heen kon. Ik was niet meer verdwaald..
