De meivakantie is voorbij en op de eerste maandag gaat dan ook onze jongste naar de basisschool. Hij is er helemaal klaar voor. Voor zijn verjaardag heeft hij een stoere rugtas gekregen en een mooie beker om uit te drinken. Gymspullen. Check. Boterhammetjes. Check. Fruit. Check. Schoon, aangekleed en met de tassen gevuld vertrekken we vol goede moed naar school.
Tevreden
T. valt -letterlijk- naar binnen met zijn rugtas op zijn buik en maakt hiermee direct indruk bij de meester die handen staat te schudden bij de deur. (Montessori) We lopen snel door naar het lokaal van zijn nieuwe juf. T. doet zijn jas uit, sloffen aan en hangt zijn spullen op de kapstok. De juf zit al klaar. We zijn de eersten en er is gelegenheid om rustig gedag te zeggen en een handje te geven. T. gaat gelijk aan zijn tafeltje zitten en bestudeert het mooie welkomstkaartje. Hij vindt de stickers heel mooi en kijkt tevreden om zich heen.
Knuffel
Grote broer R. en ik geven hem een knuffel en wensen hem een fijne dag. Nu breng ik R naar zijn lokaal verderop de gang. Bij de afscheidsknuffel houdt hij me nèt iets steviger vast dan nodig en duurt de knuffel ook nèt iets langer dan ik had verwacht. Ik vraag of het goed gaat. Ik kijk naar een bedremmeld snoetje met natte oogjes en heb geen idee wat er aan de hand is. “Kan ik iets voor je doen?” “Ik wil zo graag bij T op bezoek, mag dat denk je?” We vragen het aan beide juffen en natuurlijk mag dat. R. is zichtbaar opgelucht en zegt dat ik nu wel kan gaan. We zwaaien tot ik uit beeld ben en ik ga naar huis.
Aandacht
Wederom heb ik het niet juist ingeschat. Toen R. naar school ging, deed hij dit als een zonnetje en was zijn jonge broertje degene die uiteindelijk de meeste moeite met de veranderingen had. Nu hadden wij onze aandacht vooral aan de jongste geschonken en blijkt dat de oudste hier eigenlijk meer behoefte aan had.
Zo zie je maar weer, het zijn net mensen…
