Stel je voor… Je begint met een nieuwe baan. Best spannend. Inhoudelijk zijn er raakvlakken met wat je ervoor deed, maar het merendeel van je taken zal nieuw zijn en je hebt eigenlijk geen idee wat er precies gaat komen. Mét jou beginnen er 29 andere mensen aan diezelfde nieuwe baan. Jullie zitten gezellig met z’n allen in een grote kantoortuin en genieten de hele dag van elkaars aanwezigheid. Oh ja. Als je het niet goed doet, zul je hierop worden afgerekend. Dat weet iedereen.
De eerste drie dagen zitten erop en je bent kapot. Het is toch wel erg veel wat er op je af komt. Veel geluiden, veel beelden, veel informatie, veel verwachtingen ook.
Je lieve moeder komt bij jullie eten. Je stapt met een diepe zucht de kamer in en nog voordat je zit begint ze haar belangstelling te tonen. “En, hoe bevalt het? Heb je het naar je zin? Wat doe je nou precies? Zijn je collega’s leuk? Ga lekker zitten. Wil je iets drinken? Hoe is het nou om in zo’n tuin te werken? Is het wat je verwacht had? Gaat het goed? Je ziet er wel een beetje moe uit. Doe je het goed? Wat vindt je leidinggevende van je?” enz. enz.
Nou, ik weet niet hoe het bij jou zit. Maar ik zou op dat moment het liefst in een holletje willen kruipen en even helemaal niets hoeven. Geen vragen beantwoorden, niet nadenken. Gewoon even zijn. Verder niets. LAAT ME!
En een andere dag zal ik met heeeeel veel moeite de neiging onderdrukken om heel hard te gaan gillen. LAAT ME!
En stel je dan nu eens voor dat je 6 jaar bent. En dat je net in groep 3 begonnen bent…..
Need I say more?
